Wiktor Bielski
Wiktor Bielski (ur. 20 grudnia 1898 w Zagórzu, pow. będziński, zm. ?) – oficer dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, podpułkownik.
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 grudnia 1898 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
Batalion Strzelców Podhalańskich 7 Brygady Kadrowej Strzelców |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 20 grudnia 1898 w Zagórzu, powiatu będzińskiego, jako syn Tomasza[1]. Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem z dniem z 1 lipca 1920[2][3][4]. W latach 20. był oficerem 1 pułku piechoty Legionów, stacjonującego w Wilnie[5][6][7]. Następnie awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929[8]. W latach 1930–1932 był słuchaczem II kursu w Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie (XI promocja)[9]. Po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera dyplomowanego. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Głównego na stanowisko kierownika samodzielnego referatu. Na tym stanowisku pomagał szefowi Wydziału Zaopatrywania ppłk. dypl. Pajączkowskiemu w „sprawach kolejowych, obliczaniu stanów liczebnych, sporządzaniu map i wykresów oraz odcinka gen. Fabrycego na wschodzie”[11]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Naczelnego Wodza na stanowisku referenta w Wydziale Zaopatrywania[12]. Razem z personelem Oddziału IV Sztabu NW został ewakuowany do Rumunii.
Po wybuchu II wojny światowej przedostał się na Zachód i wstąpił do armii polskiej we Francji. W stopniu majora został szefem sztabu 2 pułku Grenadierów Wielkopolskich i w tej funkcji uczestniczył w kampanii francuskiej 1940. Po upadku Francji trafił do Wielkiej Brytanii i został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. W stopniu podpułkownika objął stanowisko dowódcy 8 kompanii batalionu Strzelców Podhalańskich 7 Brygady Kadrowej Strzelców.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (przed 1923)
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, przed 1923)
- Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)[13]
- Srebrny Krzyż Zasługi (18 marca 1932)[14]
- Złota „Odznaka za Sprawność PZN” (1937)[15]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[16]
Przypisy
edytuj- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-09-24].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 448.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 390.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 244.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 125.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 121.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 17.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 70.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 800.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 343.
- ↑ Pajączkowski-Dydyński 1940 ↓, s. 46-47.
- ↑ Pajączkowski-Dydyński 1940 ↓, s. 57.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 87 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Odznaki. Spis narciarzy odznaczonych Złotą Odznaką za Sprawność w sezonie 1936/37. W: Informacyjny kalendarz narciarski na sezon 1937–38. Wydawnictwo Polskiego Związku Narciarskiego, s. 238.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Pajączkowski-Dydyński: Uzupełnienie sprawozdania, sygn. B.I.8a. IPMS, 1940-04-15. [dostęp 2020-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-07)].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.