Wierzba alpejska

Wierzba alpejska
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	malpigiowce
Rodzina	wierzbowate
Rodzaj	wierzba
Gatunek	wierzba alpejska
	Nazwa systematyczna
	Salix alpina Scop.; Fl. Carniol. ed. 2, 2: 255 1772
Synonimy
	Salix Jacquini Host; Salix jacquiniana Willd/;
	Salix Jacquini Host; Salix jacquiniana Willd/;
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku

Wierzba alpejska, wierzba Jacquina^[4] (Salix alpina Scop.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny wierzbowatych. Występuje w Europie, Ameryce Północnej i Azji^[5]. W Polsce występuje wyłącznie w Tatrach (dość pospolicie)^[6].

Morfologia

Pokrój: Bardzo mały, płożący się krzew. Często występuje jako tzw. krzewinka szpalerowa z gęsto rozgałęzionymi, przylegającymi do ziemi lub skał gałązkami i nielicznymi tylko pędami długimi i cienkimi^[5].
Łodyga: Młode gałązki żółtozielonego koloru, starsze brunatne. Pąki spiczaste, włochate, przylegające do gałązek, zwykle brunatne^[5].
Liście: Na bardzo krótkich ogonkach, o odwrotnie jajowatym kształcie i długości 1–2 cm. Długość liścia ok. 2 razy większa od szerokości. Na końcu przeważnie są zaostrzone, nigdy nie wycięte, co jest jedną z cech umożliwiających odróżnienie od podobnych płożących się gatunków wierzb. Za młodu są jedwabiście owłosione, później łysieją. Spodem połyskujące liście są całobrzegie, na brzegach blaszki liściowej występują tylko drobne gruczołki. Kolor żywozielony, na pędach wyrastają skrętolegle, gęsto^[5]^[6].
Kwiaty: Roślina dwupienna. Kwiaty zebrane w kotki o ciemnopurpurowych łuskach, na szczycie ciemniejszych. Kotki mają długość ok. 2 cm i są owłosione. Wyrastają równocześnie z liśćmi. Kwiaty męskie mają po jednym miodniku, pręciki wolne. W kwiatach żeńskich słupki są początkowo owłosione, później łysieją. Zalążnie słupków są 2-5 razy dłuższe od szyjki. Słupki purpurowego koloru, miodniki znacznie dłuższe od szypułeczki słupka^[5].

Kwiatostan męski
Kwiatostan żeński
Pęd z owocami

Biologia i ekologia

Rozwój: bylina. Kwitnie w czerwcu, nasiona rozsiewane są przez wiatr^[6].
Siedlisko: roślina wysokogórska, występuje w kosówce i piętrze alpejskim, głównie na podłożu wapiennym (roślina wapieniolubna). Rośnie na skałkach, murawach, wyleżyskach.
W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla zespołu roślinności (All.) Seslerion tatrae^[7].

Tworzy mieszańce z wierzbą czerniejącą, w. dwubarwną, w. iwą, w. oszczepowatą, w. śląską, w. szarą, w. uszatą, w. wykrojoną, w. zielną, w. żyłkowaną^[6].

Zastosowanie

Uprawiana jako roślina ozdobna, szczególnie nadająca się do ogrodów skalnych.

Zobacz też: Rośliny tatrzańskie.

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-12-10] (ang.).
↑ ^a ^b The Plant List. [dostęp 2017-01-11].
↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e W. Kulesza: Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa: PWRiL, 1955.
↑ ^a ^b ^c ^d Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-12-10] (ang.).

[tpl-3] The Plant List. [dostęp 2017-01-11].

[checklist2002-4] Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.

[kulesza-5] W. Kulesza: Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa: PWRiL, 1955.

[szafer-6] Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.

[7] Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[4]

[5]

[6]

[1]

[2]

[3]

[7]