Wasilij Archipow (generał)

radziecki generał-pułkownik wojsk pancernych

Wasilij Siergiejewicz Archipow (ros. Васи́лий Серге́евич Архи́пов, ur. 16 grudnia?/29 grudnia 1906 we wsi Tiutniary w guberni permskiej (obecnie część wsi Gubernskoje w obwodzie czelabińskim), zm. 13 czerwca 1985 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał pułkownik wojsk pancernych, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1940 i 1944).

Wasilij Archipow
Василий Серге́евич Архи́пов
generał pułkownik wojsk pancernych generał pułkownik wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia

29 grudnia 1906
Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

13 czerwca 1985
Moskwa, Rosyjska FSRR

Przebieg służby
Lata służby

1928–1971

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Jednostki

10 Brygada Pancerna,
109 Brygada Pancerna

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Późniejsza praca

doradca wojskowy w NRD

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order LeninaOrder Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego SztandaruOrder Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939

Życiorys

edytuj

Początkowo był pastuchem, w 1921 skończył 5 klas szkoły, później pracował w warsztacie, młynie i elektrowni w Czelabińsku.

Od listopada 1928 służył w Armii Czerwonej, w 1929 ukończył szkołę pułkową w Winnicy, był zastępcą dowódcy plutonu.

W 1930 zaocznie ukończył moskiewskie technikum samochodowe, a w sierpniu 1931 kursy dowódców plutonów przy szkole piechoty w Odessie. W 1932 ukończył kursy kadry dowódczej Ukraińskiego Okręgu Wojskowego w Żytomierzu i został dowódcą plutonu, potem sekretarzem biura partyjnego i zastępcą szefa szkoły batalionowej, w 1938 ukończył leningradzkie kursy wojsk pancernych doskonalenia kadry dowódczej i został dowódcą szkolnej kompanii wojsk pancernych w Peterhofie w Leningradzkim Okręgu Wojskowym.

Od listopada 1939 do marca 1940 uczestniczył w wojnie z Finlandią jako dowódca kompanii czołgów 112 batalionu pancernego 35 Brygady Pancernej 7 Armii Frontu Północno-Zachodniego; dowodzona przez niego kompania zniszczyła wiele fińskich czołgów i dział.

Po zakończeniu wojny służył w Wyborgu w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, w kwietniu 1941 został dowódcą samodzielnego batalionu czołgów w Berdyczowie w Kijowskim Specjalnym Okręgu Wojskowym.

Po ataku Niemiec na ZSRR uczestniczył w walkach frontowych jako dowódca batalionu 43 Armii Pancernej, od września do grudnia 1941 dowódca 10 pułku czołgów, a od grudnia 1941 do marca 1942 zastępca dowódcy 10 Brygady Pancernej Frontu Południowo-Zachodniego. Od marca 1942 do kwietnia 1943 dowodził 109 Brygadą Pancerną Frontu Briańskiego (od czerwca do sierpnia 1942 i w styczniu-lutym 1943), Stalingradzkiego (w sierpniu-wrześniu 1942), Dońskiego (od września do grudnia 1942) i Centralnego (od lutego do kwietnia 1943), brał udział w operacji woronesko-woroszyłowgradzkiej, bitwie pod Stalingradem i operacji siewskiej, w 1942 był dwukrotnie kontuzjowany.

W sierpniu 1943 ukończył kursy akademickie przy Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych ewakuowanej do Taszkentu, od września 1943 do maja 1945 dowodził 53 Gwardyjską Brygadą Pancerną, walczył na Froncie Woroneskim (we wrześniu-październiku 1943) i 1 Froncie Ukraińskim (od października 1943 do września 1944 i od października 1944 do maja 1945), uczestniczył w operacji sumsko-pryłuckiej, kijowskiej, żytomiersko-berdyczowskiej, płoskirowsko-czerniowieckiej, lwowsko-sandomierskiej, sandomiersko-śląskiej, dolnośląskiej, berlińskiej i praskiej; 1 sierpnia 1944 wyróżnił się w walkach o Świniary. W ciągu kilku następnych dni na czele brygady brał udział w walkach o Staszów i Oględów.

W sierpniu 1945 został zastępcą dowódcy, a w maju 1946 dowódcą 6 Gwardyjskiej Dywizji Pancernej Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, 1946-1948 dowodził 6 kadrowym pułkiem czołgów Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech. W 1950 ukończył Wojskową Akademię Sztabu Generalnego. Od grudnia 1950 do lipca 1954 dowodził wojskami pancernymi i zmechanizowanymi Turkiestańskiego Okręgu Wojskowego, od lipca 1954 do kwietnia 1958 był szefem zarządu przygotowania bojowego tego okręgu, od kwietnia do sierpnia 1958 dowódcą 1 Samodzielnej Armii w Rumunii, a od sierpnia 1959 do maja 1960 dowódcą 1 Gwardyjskiej Armii w Czernihowie. Od maja 1960 do września 1961 był I zastępcą dowódcy wojsk Syberyjskiego Okręgu Wojskowego w Nowosybirsku, od września 1961 do stycznia 1971 starszym specjalistą wojskowym przy dowództwie okręgu wojskowego Narodowej Armii Ludowej NRD.

W lipcu 1971 został przeniesiony do rezerwy.

W latach 1951–1956\57 był członkiem KC Komunistycznej Partii Turkmenistanu.

Został pochowany na Cmentarzu Kuncewskim. Jego imieniem nazwano ulicę w Oziorsku.

Awanse

edytuj

Odznaczenia

edytuj

I medale ZSRR oraz inne zagraniczne odznaczenia.

Bibliografia

edytuj