Wałowice (województwo lubuskie)

wieś w województwie lubuskim

Wałowice (niem. Wallwitz, łuż. Walojce)[4]wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie krośnieńskim, w gminie Gubin.

Wałowice
wieś
Ilustracja
Znak z nazwą wsi
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Powiat

krośnieński

Gmina

Gubin

Liczba ludności (2013)

287[2]

Strefa numeracyjna

68

Kod pocztowy

66-620[3]

Tablice rejestracyjne

FKR

SIMC

0909590

Położenie na mapie gminy wiejskiej Gubin
Mapa konturowa gminy wiejskiej Gubin, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Wałowice”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Wałowice”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Wałowice”
Położenie na mapie powiatu krośnieńskiego
Mapa konturowa powiatu krośnieńskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Wałowice”
Ziemia51°59′22″N 14°48′10″E/51,989444 14,802778[1]

W latach 1945–1954 i 1973–1976 miejscowość była siedzibą gminy Wałowice. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa zielonogórskiego.

Pierwsza wzmianka o Wałowicach pochodzi z 1452 roku[5][6], gdzie wymienione zostały, jako Walewitz, a w 1527 jako Walwicz[6]. W XV i XVI wieku należały do rodu von Pilgrim, w XVII i XVIII wieku do rodu von Polenz, a w XIX wieku przeszły pod władanie rodu von Briesen Köpstein i rodziny Stein[6]. Do wsi należały wcześniej: majątek, folwark, młyn wodny, wapiennik i cegielnia[5][6].

W 1926 roku dołączono Wałowice do gminy miasta Guben, a od roku 1928 część tej miejscowości należała do Drzeńska Wielkiego[5][6].

W 1952 roku we wsi było 40 gospodarstw[6]. W latach 1973–1976 była w Wałowicach Zbiorcza Szkoła Gminna z siedzibą w Gubinie, ale w latach 1976–1984 została przeniesiona do Gubina. Dzieci z Wałowic i okolicznych wsi były do szkoły dowożone autobusami[7].

Od 1981 roku wieś posiada sieć wodną. W 1988 roku zamieszkiwało tu 307 osób, a w 1999 roku 276 osób[7].

Od 1994 roku we wsi działa zakład produkujący meble[7].

W dużym stopniu zachował się pierwotny stan tej miejscowości. Wzdłuż drogi wiejskiej posadzono lipy[5].

Zabytki

edytuj

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[8]:

  • tartak wodny, z XVIII wieku

zabytki nieistniejące:

  • zamek, znajdował się tutaj na wzgórzach[9][6] ponad wsią, pochodzący z XIX wieku. Trzykondygnacyjna budowla neogotycka z wieżyczkami i blankami oraz wielkim balkonem. Po wojnie zamek został rozebrany[6].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 143907
  2. Rozmieszczenie ludności w gminie według miejscowości. Gmina Gubin. [dostęp 2015-11-16].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1335 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Rudolf Lehmann: Historisches Ortslexikon für die Niederlausitz Band 2. Die Kreis Cottbus, Spremberg, Guben und Sorau. 2011. ISBN 978-3-941919-90-7.
  5. a b c d Gubińskie Towarzystwo Kultury Zeszyty Gubińskie nr 5, s. 30
  6. a b c d e f g h Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949… s. 331
  7. a b c Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949… s. 332
  8. Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 14. [dostęp 2013-01-24].
  9. Wzgórza poniżej zamku przed 1939 rokiem były wykorzystywane do ćwiczeń żołnierzy z koszar w Komorowie, którzy przygotowywali się do wojny

Bibliografia

edytuj
  • Wydawnictwo Gubińskiego Towarzystwa Kultury 1999 r. – Zeszyty Gubińskie nr 5, s.30
  • Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939 – 1949…. Gubin: Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Gubińskiej, 2011, s. 331-334. ISBN 978-83-88059-54-4.