Władysław Rozwadowski (hrabia)
Władysław Rozwadowski[1] herbu Trąby (ur. ok. 1812, zm. 30 września 1876 w Oberdöbling) – hrabia, c. k. urzędnik.
| Rodzina |
Rozwadowscy herbu Trąby |
|---|---|
| Data urodzenia |
ok. 1812 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Żona |
Maria Markowska herbu Bończa |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się około 1812[2][3]. Wywodził się z linii rodu Rozwadowskich herbu Trąby, która otrzymała tytuł hrabiowski w Imperium Rosyjskim 29 czerwca 1872 (potwierdzenie 15 września 1875)[4]. Był przyrodnim bratem hr. Florestana Rozwadowskiego[5].
W 1831 mając 19 lat przystąpił do walk powstania listopadowego[2]. Rozkazem Naczelnego Wodza gen. Jana Skrzyneckiego z 7 marca 1831 z oddziału złotej chorągwi został podporucznikiem w 5 pułku ułanów i odkomenderowany do sztabu Naczelnego Wodza[2]. Jako podporucznik ze sztabu przybocznego 25 maja 1831 został odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari (nr 1189)[6][7].
Został właścicielem dóbr Wilcza Góra[8][9], Hruszów[10][11][12] i Czerniawka[13], Kłonice[14], Kochanówka[15][16], Rajtarowice[5]. Był członkiem Stanów Galicyjskich[5]. Sprawował stanowisko c. k. generalnego koniuszego dworu austriackiego i szefa sekcji w C. K. Ministerstwie Rolnictwa w Wiedniu od 1868 do 7 lipca 1872[17][18][2][12][19]. Potem przeniesiony w stan spoczynku[20].
19 listopada 1868 został mianowany c. k. podkomorzym (przyrzeczenie złożył 25 listopada 1868)[2][21][22]. 26 stycznia 1870 otrzymał tytuł rzeczywistego tajnego radcy[23][17][2][22][19]. Został kawalerem honorowym maltańskim[22], kawalerem Orderu Joannitów[20][18][12].
Po upadku powstania 1831 zawarł związek małżeński z rozwódką[2]. Jego żoną była Maria Markowska herbu Bończa[5][24]. Zmarł 29 wieczorem[17] lub 30 września 1876 w Oberdöbling pod Wiedniem[18][20][22][19]. Został pochowany 1 października 1876[17]. Jak donoszono w prasie austriackiej, pogrzeb zgromadził garstkę żałobników, jako że prawie nikomu nie była wiadoma jego śmierć ani pochówek[17]. Miesiąc później, 30 października 1876 wdowa po nim została przyjęta na audiencji przez cesarza Franciszka Józefa[25]. Potem przebywała w Kochanówce i w Krakowcu[5]. Ich córkami były Maria (od 1853 żona br. Seweryna Horocha) i Jadwiga (właścicielka Kochanówki i Wilczej Góry)[26].
Przypisy
edytuj- ↑ W ewidencji urzędników Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako „Ladislaus Graf Rozwadowski”.
- ↑ a b c d e f g Życiorysy 1880 ↓, s. 60.
- ↑ Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 345. Tu podano rok urodzenia 1819.
- ↑ Almanach 1908 ↓, s. 809-810.
- ↑ a b c d e Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 345.
- ↑ Życiorysy 1880 ↓, s. 59.
- ↑ Stanisław Tarnowski: Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych. Lwów: 1881, s. 114.
- ↑ Hipolit Stupnicki: Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 237.
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w Królestwie Galicyi i Lodomeryi wraz z Wielkiem Księstwem Krakowskiem. Lwów: 1868, s. 239.
- ↑ Hipolit Stupnicki: Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 65.
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w Królestwie Galicyi i Lodomeryi wraz z Wielkiem Księstwem Krakowskiem. Lwów: 1868, s. 69.
- ↑ a b c Rocznik szlachty (II) 1883 ↓, s. 392.
- ↑ Konrad Orzechowski: Przewodnik statystyczno topograficzny i skorowidz obejmujący wszystkie miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi W.X. Krakowskiem i X. Bukowinie, według najświeższych skazówek urzędowych. Kraków: 1872, s. 14.
- ↑ Konrad Orzechowski: Przewodnik statystyczno topograficzny i skorowidz obejmujący wszystkie miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi W.X. Krakowskiem i X. Bukowinie, według najświeższych skazówek urzędowych. Kraków: 1872, s. 34.
- ↑ Hipolit Stupnicki: Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 90.
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w Królestwie Galicyi i Lodomeryi wraz z Wielkiem Księstwem Krakowskiem. Lwów: 1868, s. 91.
- ↑ a b c d e Wochen-Revue. † Graf Ladislaus Rozwadowski. „Sportblatt”. Nr 41, s. 162, 7 października 1876. (niem.).
- ↑ a b c Wochen-Revue. † Graf Ladislaus Rozwadowski. „Illustrirte Zeitung”. Nr 1737, s. 316, 15 października 1876. (niem.).
- ↑ a b c Almanach 1908 ↓, s. 810.
- ↑ a b c Kleine Chronik. Sterbefälle. „Wiener Zeitung”. Nr 225, s. 2, 2 października 1876. (niem.).
- ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1874. Wiedeń: 1874, s. 176.
- ↑ a b c d Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Polacy dygnitarzami austryackimi. I. Podkomorzowie i paziowie (1750-1890). Lwów: 1890, s. 11, 18.
- ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1874. Wiedeń: 1874, s. 168.
- ↑ Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 427.
- ↑ Kleine Chronik. Wien, 30. October. „Wiener Zeitung”. Nr 250, s. 5, 31 października 1876. (niem.).
- ↑ Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 345-346, 427.
Bibliografia
edytuj- Onufry Hieronim Kunaszowski: Życiorysy uczestników Powstania Listopadowego zebrane na pamiątkę obchodu jubileuszowego pięćdziesięcioletniej rocznicy tego powstania. Lwów: 1880, s. 1-168.
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Rocznik szlachty polskiej. T. 1. Lwów: Księgarnia K. Łukaszewicza, 1881, s. 1-621.
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Rocznik szlachty polskiej. T. 2. Lwów: Księgarnia K. Łukaszewicza, 1883, s. 1-799.
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach błękitny. Genealogia żyjących rodów polskich. Lwów / Warszawa: 1908, s. 1-1127.