Władysław Ludwik Evert
Władysław Ludwik Evert, także Ewert (ur. 22 listopada 1890[1][2], zm. 28 maja 1965) – polski adwokat, pisarz, poeta, dziennikarz, oficer rezerwy.
 Władysław Ludwik Evert (przed 1926) | |
| Data urodzenia |
22 listopada 1890 |
|---|---|
| Data śmierci |
28 maja 1965 |
| Narodowość |
polska |
| Odznaczenia | |
               
| |
Życiorys
edytujJego ojcem był Ludwik Evert (przemysłowiec, handlowiec, senator), a siostrą Halina Evert-Kappesowa (1900-1985) (historyk, bizantynolog).
Do 1927 był redaktorem czasopisma „Naród i Wojsko”[3]. Od 1 grudnia 1927 pełnił funkcję redaktora naczelnego pisma „Polska Zbrojna”[4][5] do 1934. W kwietniu 1933 w Warszawie został wybrany członkiem zarządu Zrzeszenia Beletrystów Polskich[6]. W 1934 powołał organizację „Korpus Lechitów”, który 2 marca 1935 został rozwiązany. Następnie założył kolejną organizację pod nazwą „Państwowy Radykalny Narodowy Front Młodych przy Partii Pracy BBWR”.
Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 24-1-26)[7].
Publikacje
edytuj- Ciemnie i szały (1913)
- Płomienie w lustrach (1920)
- Poza frazesem i demagogją. Na marginesie dyskusji ustrojowej, etc. (1930)[8]
- Jego dławiąca mość... kryzys (1936)
- Szekspir (1950, współautorzy: Mihail Mihailovič Morozov; Stanisław Helsztyński)
- Język rosyjski. Cz. 2 (1955, współautorka: Danuta Grzymałowska)
- Język rosyjski. Cz. 4 (1955)
- Język rosyjski dla 1 sem. wszystkich kierunków. Cz. 1 (1956)
- Słownik rosyjsko-polski i polsko-rosyjski do skryptu pt. Język rosyjski cz. 1 : dla sem. 1 wszystkich kierunków (1956)
- Leszek Raabe we wspomnieniach przyjaciół (1963, współautor: Krzysztof Dunin-Wąsowicz)[9]
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)[10]
- Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi[11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[11]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[11]
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[12]
- Komandor Orderu Grobu Świętego (Stolica Apostolska)[11]
- Komandor Orderu Krzyża Orła (Estonia)[11][13]
- Komandor Orderu Czerwonego Krzyża (Estonia)[11]
- Komandor Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)[11]
- Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)[13]
- Oficer Orderu Korony Włoch (Włochy)[11]
- Oficer Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)[11]
- Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)[11]
- Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)[11][13]
- Oficer Orderu Smoka Annamu (Francja)[11]
- Oficer Orderu Krzyża Białego (Estonia)[11]
Przypisy
edytuj- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 200.
- ↑ Łoza 1938 ↓, s. 168, tu 23 listopada 1890.
- ↑ Styl Evertowski. „Myśl Niepodległa”, s. 521, Nr 931 z 18 sierpnia 1928.
- ↑ Styl Evertowski. „Myśl Niepodległa”, s. 519, Nr 931 z 18 sierpnia 1928.
- ↑ Honor Piłatów. „Myśl Niepodległa”, s. 278-281, Nr 916 z 5 maja 1928.
- ↑ Nowy zarząd Zrzeszenia beletrystów. „Kurier Warszawski”. Nr 104, s. 3, 14 kwietnia 1933.
- ↑ Władysław Ludwik Evert. polskie-cmentarze.com. [dostęp 2015-08-28].
- ↑ Cezary Jellenta. Z literatury idei i czynu. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 34 z 12 lutego 1931.
- ↑ Leszek Raabe we wspomnieniach przyjaciół. books.google.pl. [dostęp 2015-08-28].
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 278, poz. 644 „za zasługi na polu pracy społecznej i przysposobienia wojskowego”.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 168.
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 280.
- ↑ a b c Odznaczenie. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 250 z 29 października 1931.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 168 [dostęp 2022-02-18].
- Władysław Ludwik Evert – publikacje w bazie WorldCat. worldcat.org. [dostęp 2015-08-28].