Władimir Azin
Władimir Michajłowicz Azin, łot. Voldemārs Āziņš (ur. 26 września 1895 w Martianowie w guberni witebskiej, zm. 18 lutego 1920 w stanicy Tichorieckiej) – radziecki wojskowy narodowości łotewskiej, uczestnik wojny domowej w Rosji po stronie czerwonych.
| |
 naczdyw
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 września 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 lutego 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujUkończył z wyróżnieniem szkołę miejską w Pskowie, następnie pracował w magazynie kupieckim oraz w tkalni. W styczniu 1916 zmobilizowany do wojska rosyjskiego, po rewolucji październikowej organizował oddziały Czerwonej Gwardii i brał udział w walkach z Niemcami pod Pskowem na początku 1918. Wiosną tego samego roku, już po zawarciu z Niemcami pokoju brzeskiego, przybył do Wiatki na czele batalionu złożonego z Łotyszy i dowodził nim na froncie wschodnim. W sierpniu 1918 mianowany dowódcą Grupy Arskiej w czerwonej 2 Armii, w kolejnym miesiącu na jej czele brał udział w operacji kazańskiej[1]. Następnie na czele dywizji brał udział w dalszym marszu czerwonych na wschód, podczas którego zdobyte zostały kolejno Sarapuł, Wotkińsk oraz Iżewsk. Został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru[1].
Od grudnia 1918 dowodził 28 Dywizją Strzelecką. Razem z nią wiosną i latem brał udział w kontrofensywie Frontu Wschodniego Armii Czerwonej oraz w dalszych operacjach, w toku których biali dowodzeni przez adm. Aleksandra Kołczaka zostali zmuszeni do wycofania się za Ural. Jego dywizja brała udział w operacjach permskiej i jekaterynburskiej[1].
W końcu września 10 Armia, do której włączona została 28 dywizja, została przeniesiona na Front Południowy do walki z Siłami Zbrojnymi Południa Rosji dowodzonymi przez gen. Antona Denikina. Była to część większej reorganizacji sił czerwonych przeprowadzanej w celu powstrzymania ofensywy Denikina na Moskwę[2]. We wrześniu 1919 roku 28 dywizja walczyła na odcinku carycyńskim, gdzie Azin został ranny w rękę[3].
W lutym 1920, już po odparciu ofensywy Denikina, 10 Armia prowadziła działania ofensywne mające na celu wyparcie białych z Północnego Kaukazu i ich rozbicie (operacja północnokaukaska, operacja dońsko-manycka). Podczas kolejnej operacji, tichorieckiej[4], 18 lutego 1920, Azin został wzięty do niewoli, a następnie zamordowany przez białych[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Азин Владимир Михайлович (Вальдемар Мартинович), [w:] Энциклопедия „Пермский край” [online], enc.permculture.ru [dostęp 2019-06-05].
- ↑ P. Kenez, Red Advance, White Defeat. Civil War in South Russia 1919–1920, New Academia Publishing, Washington DC 2004, ISBN 0-9744934-5-7, s. 217.
- ↑ Азин Владимир Михайлович [online], www.hrono.ru [dostęp 2019-06-05].
- ↑ Nikołaj Kakurin, Jukums Vacietis, Grażdanskaja wojna 1918-1921 [online], militera.lib.ru [dostęp 2018-12-18].