Unbiheks
Unbihexium (Ubh, ang. unbihexium) – niezsyntetyzowany dotąd, hipotetyczny pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 126. Taka liczba protonów w jądrach tego pierwiastka może (według części modeli budowy jąder) zwiększać ich stabilność; przewiduje się, że ten pierwiastek znajduje się na hipotetycznej wyspie stabilności.
| unbipent ← unbiheks → unbisept | |||||||||
–
↑ Ubh ↓ Ush 126
Ubh
| |||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||
| Nazwa, symbol, l.a. |
unbiheks, Ubh, 126 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Grupa, okres, blok | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Nazwa
edytujDo czasu odkrycia i jego oficjalnego uznania pierwiastek posiada tymczasową nazwę systematyczną przyznaną przez IUPAC, utworzoną na podstawie liczby atomowej: un+bi+hex, czyli 1+2+6.
Stabilność
edytuj126 protonów w jądrze według części modeli tworzy tzw. zamkniętą powłokę protonową, dzięki której jądro teoretycznie może mieć większą stabilność – analogicznie do zamkniętych powłok elektronowych gazów szlachetnych, dzięki którym są one prawie niereaktywne. Dodatkowo 184 lub 196 neutronów (w zależności od modelu) może tworzyć zamkniętą powłokę neutronową, co jeszcze bardziej stabilizuje jądro. Dlatego izotopy 310Ubh i 322Ubh są potencjalnie szczególnie interesujące i mogą mieć relatywnie długi czas życia[1].
Historia
edytujPierwszą próbę syntezy unbiheksu metodą fuzji jądrowej podjęli w 1971 r. René Bimbot i John M. Alexander:
- 23290Th + 8436Kr → 316126Ubh* → bez wyniku
Zaobserwowana została wysokoenergetyczna cząstka α, którą uznano za możliwe potwierdzenie sukcesu. Współcześnie uważa się, że czułość ówczesnych urządzeń była o kilka rzędów wielkości za mała, aby otrzymać unbiheks. W latach 1976–1983 uczeni próbowali wyizolować pierwiastek 126 z naturalnych minerałów, bez powodzenia[1][2]. Do dziś żadna próba syntezy nie zakończyła się sukcesem.
Właściwości
edytujNa podstawie przewidywanej konfiguracji elektronowej można wnioskować o właściwościach chemicznych unbiheksu. Jest to przypuszczalnie metal, może występować na różnych stopniach utlenienia, nawet tak wysokich jak +8[1].
Uwagi
edytuj- ↑ Orbitale 5g i 7d są położone na tyle blisko, że rzeczywista konfiguracja może być inna.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c John Emsley: Nature’s Building Blocks: An A-Z Guide to the Elements. Oxford University Press, 2011, s. 592. ISBN 0-19-960563-7.
- ↑ Raymond K. Sheline. A suggested source of element 126. „Zeitschrift für Physik A Hadrons and Nuclei”, 1976-09-02.