Wikipedia

UGM-109/RGM-109 Tomahawk

UGM-109/RGM-109 Tomahawk – zaliczany do broni precyzyjnego rażenia amerykański pocisk manewrujący przeznaczony do odpalania z wyrzutni umieszczonych w okrętach podwodnych (UGM-109) i nawodnych (RGM-109), w obu przypadkach określany także jako Tomahawk SLCM (Submarine Launched Cruise Missile i Ship Launched Cruise Missile). Pociski tego typu przenosić mogą głowice jądrowe, odłamkowo-burzące, elektromagnetyczne oraz kasetowe, w celu atakowania celów lądowych lub nawodnych.

UGM-109 / RGM-109 Tomahawk
Tomahawk SLCM
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Raytheon Defense Systems

Odmiany

UGM-109, RGM-109

Użycie bojowe

Desert Storm
Deliberate Force
Allied Force
Odyssey Dawn

Wymiary
Długość

6,25 metra

Średnica

0,52 metrów

Masa

1452 kg

Rozpiętość

2,62 metrów

Parametry techniczne
Napęd

startowy: rakietowy (paliwo stałe)
marszowy: turbowentylatorowy

Zasięg

450–2500 km (wersje)

Naprowadzanie

bezwładnościowe i TERCOM
bezwładnościowe i radarowe
bezwladnościowe, TERCOM i GPS

Parametry użytkowe
Celność

CEP: 10 metrów

Głowica

nuklearna 200 kT, 315–454 kg burząca, kasetowa

Rozwój

edytuj

Rozwój morskiego pocisku samosterującego rozpoczął się w 1972 roku, kiedy program marynarki Stanów Zjednoczonych zmierzał do zapewnienia flocie pocisków manewrujących dla okrętów nawodnych i podwodnych, w wariantach przeznaczonych do ataku na jednostki nawodne przeciwnika, oraz cele lądowe. Pierwsze podwodne testowe odpalenie pocisku miało miejsce w 1978 roku, wtedy też General Dynamics otrzymał kontrakt na opracowanie i rozwój systemu.

Oryginalnie zaplanowane trzy wersje pocisku, odpalane z okrętów nawodnych oraz podwodnych:

  • UGM-109A TLAM-N (Tomahawk Land Attack Missile – Nuclear);
  • UGM-109B TASM (Tomahawk Anti-Ship Missile);
  • UGM-109C TLAM-C (Tomahawk Land Attack Missile – Conventional) z głowicą konwencjonalną.

Czwarta wersja – UGM-109D TLAM-D – z konwencjonalną głowicą wyposażoną w subamunicję, weszła do służby w 1989 roku.

Pierwsze pociski odpalane z okrętów nawodnych, które weszły do służby w US Navy w 1983 roku na pokładzie pancernika USS „New Jersey” (BB-62)[1], znane były jako BGM-109 Tomahawk. Jednak trzy lata później dokonano podziału klasyfikacyjnego tych pocisków na odpalane z okrętów nawodnych RGM-109 oraz UGM-109 odpalane z zanurzonych okrętów podwodnych.

W 2012 roku siły zbrojne USA zamówiły kolejną partię 252 pocisków wersji Block IV, za 254,6 mln USD, w tym 120 dla okrętów podwodnych[2].

W 2024 roku, Australia zdecydowała o zakupie zapasu 220 taktycznych pocisków manewrujących Tomahawk[3], które mają służyć m.in. na niszczycielach rakietowych typu Hobart oraz planowanych atomowych okrętach podwodnych typu Virginia.

Zobacz też

edytuj
Inne pociski rakietowe o podobnych możliwościach z podobnego okresu

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Kenneth P. Werrell: The evolution of the cruise missile. Wyd. drugie. Washington, D.C: Air University, Air University Press, s. 192–193. OCLC 12022079.
  2. ↑ Informacje. „Raport – Wojsko Technika Obronność”. Nr 01/2013, s. 66. Agencja Lotnicza Altair. ISSN 1429-270x. 
  3. ↑ Australia to pursue nuclear-powered submarines through new trilateral enhanced security partnership - Prime Minister of Australia, 2021

Bibliografia

edytuj
  • Tomahawk. Missile Threat. [dostęp 2019-02-02]. (ang.).
  • „Jane’s Strategic Weapon Systems”, Duncan Lenox (49), Coulsdon, Surrey: Jane’s Information Group, 2008, s. 202–208, ISSN 0958-6032.
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=UGM-109/RGM-109_Tomahawk&oldid=74930551”