Tadeusz Jaroszewicz
Tadeusz Jaroszewicz (ur. 27 listopada 1890 w Mytnicy, zm. 28 sierpnia 1934 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego i dyplomata II Rzeczypospolitej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.
 Tadeusz Jaroszewicz (1926) | |
 podpułkownik dyplomowany kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 listopada 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1933 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Ułanów Legionów Polskich |
| Stanowiska |
zastępca szefa sztabu KGML |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
     
| |
.png){kind=small}
.jpg)
Życiorys
edytujUkończył gimnazjum w Kijowie i studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Kijowskiej. Od końca 1914 do czerwca 1915 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie. Uwięziony przez władze carskie. Walczył w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana[1]. Latem tego roku, w czasie kryzysu przysięgowego, jako poddany Królestwa Polskiego odmówił złożenia przysięgi i 20 lipca został internowany w Szczypiornie.
Od połowy 1918 w Pogotowiu Bojowym PPS, następnie w stopniu podporucznika zastępca szefa sztabu Komendy Głównej Milicji Ludowej. Od lipca 1919 w Wojsku Polskim, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako rotmistrz 1 pułku szwoleżerów. W 1920 roku został skierowany do Wyższej Szkoły Kawalerii w Saumur we Francji. W 1923 pełnił służbę w Oddziale Szkolnym Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, pozostając oficerem nadetatowym 1 pszwol[2]. W następnym roku powrócił do macierzystego pułku[3]. 25 września 1925 został przeniesiony do dowództwa XII Brygada Kawalerii w Ostrołęce na stanowisko oficera sztabu[4]. 3 maja 1926 został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 2 listopada 1927 został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1927/1929[5]. 23 sierpnia 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony służbowo do Oddziału II Sztabu Głównego. 24 grudnia 1929 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. Z dniem 1 listopada 1931 został przeniesiony na stanowisko attaché wojskowego w Helsingforsie z jednoczesnym pełnieniem obowiązków attaché wojskowego w Sztokholmie z siedzibą w Helsingforsie[7][8]. Od 20 maja 1933 był chargé d’affaires RP w Egipcie. Z dniem 31 sierpnia 1933 został przeniesiony z dyspozycji Ministra Spraw Zagranicznych do rezerwy z jednoczesnym przydziałem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[9]. Placówką w Kairze kierował do lipca 1934. Po powrocie do Warszawy zmarł 28 sierpnia 1934. 1 września 1934 został pochowany w Warszawie[10].
Tadeusz Jaroszewicz od 1919 był żonaty z Haliną (Heleną) z Chełmickich h. Nałęcz, członkinią POW, senatorem RP, z którą miał dwoje dzieci:
- syna Jana (1920–1942), żołnierza kampanii wrześniowej 1939 i ZWZ-AK, poległego w szeregach „Wachlarza”,
- córkę Marię Ewę po mężu Zielińską (ur. 1923), żołnierza ZWZ-AK, uczestniczkę powstania warszawskiego, artystę plastyka, rzeczoznawcę Ministerstwa Kultury i Sztuki.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 234 (1920)[11]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (28 grudnia 1933)[12]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Krzyż Komandorski Orderu Miecza (Szwecja, 13 marca 1934)[13]
- Krzyż Komandorski Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia, 13 marca 1934)[14]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Przypisy
edytuj- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 595, 678, 1520.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 537, 601.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 96 z 25 września 1925 roku, s. 522.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 329, 341.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 330.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 142, 424.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 140.
- ↑ Z kraju. Pogrzeb ś. p. płk. Jaroszewicza. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 208 z 2 września 1934.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 80-81.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Krzyża Niepodległości (M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 122.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 121.
Bibliografia
edytuj- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jaroszewicz Tadeusz w: Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, s. 98, ISBN 83-7066-569-1.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.