Tadeusz Gutkowski
Tadeusz Eligiusz Radosław Gutkowski (ur. 10 lipca 1891 w Ropczycach, zm. 1940 w ZSRR) – doktor praw, major dyplomowany intendent Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 major dyplomowany intendent
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 10 lipca 1891. Urodził się jako syn Romana i Stanisławy. Absolwent III Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie z 1909[1]. Podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, początkowo na Wydziale Filozoficznym od 1909 do 1911, następnie na Wydziale Prawa od 1911 do 1914, uzyskując absolutorium w 1916.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich w 1914. I zastępca Komendanta Oddziału Intendentury Departamentu Wojskowego Sekcji Zachodniej Naczelnego Komitetu Narodowego w 1914 roku[2]. 1 listopada 1916 mianowany chorążym kancelaryjnym. Był współpracownikiem czasopisma „Reluton”, działającym jako organ prasowy 4 pułku piechoty. Na wiosnę 1917 służył w krakowskich warsztatach intendentury. Od 3 listopada 1917 był kierownikiem zakładów krawieckich, szewskich i umundurowania Polskiego Korpusu Posiłkowego.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zgłosił się do Wojska Polskiego 1 listopada 1918 (został przyjęty formalnie 12 kwietnia 1919). Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej, w tym w obronie Lwowa, oraz w wojnie polsko-bolszewickiej. 24 maja 1919 uzyskał tytuł doktora praw. Po wojnie został awansowany do stopnia majora intendenta ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4][5]. Został absolwentem Wyższej Szkoły Intendentury przy Wyższej Szkole Wojennej z tytułem oficera dyplomowanego. W latach 20. służył w Szefostwie Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[6][7][8]. Później został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 jako emerytowany oficer był zweryfikowany w Korpusie Oficerów Intendentów z lokatą 18[9].
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów 9/10 grudnia 1939. Był przetrzymywany w lwowskim więzieniu Brygidki. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/4-49 oznaczony numerem 843)[10]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ II Liceum im. Króla Jana III Sobieskiego Kraków. Spis absolwentów z lat 1883 – 1939. stankiewicze.com. [dostęp 2015-01-19].
- ↑ Dziennik Obwieszczeń Naczelnego Komitetu Narodowego. Sekcya Zachodnia, Kraków 24 sierpnia 1914 roku, rok I, nr 1, s. 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1272.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1156.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 784.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 98.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 55.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 771.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 370.
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 30. [dostęp 2014-10-27].
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Tadeusz Gutkowski. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2020-12-22].