Tadeusz Białek
Tadeusz Białek (ur. 10 czerwca 1918, zm. 11 września 1998) – generał brygady Wojska Polskiego.
| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 czerwca 1918 |
|---|---|
| Data śmierci |
11 września 1998 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1943–1978 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
                     
| |
Życiorys
edytujPodczas II wojny światowej, po napaści Niemiec na ZSRR został w 1941 wcielony do Armii Czerwonej. Brał m.in. udział w walkach odwrotowych w rejonie Połtawy i w obronie Charkowa, a następnie po wycofaniu Polaków z radzieckich oddziałów liniowych był żołnierzem batalionu pracy w Kazaniu, gdzie uczęszczał na Budowlany Kurs Inżynieryjny. Od 1943 w formowanych na terenie ZSRR jednostkach Wojska Polskiego; wyznaczony na zastępcę dowódcy kompanii ds. polityczno-wychowawczych w 1 Brygadzie Pancernej im. Bohaterów Westerplatte w Darnicy. Brał udział w walkach 2 Armii WP pod Budziszynem.
W 1945 mianowany zastępcą dowódcy 16 Dywizji Piechoty ds. polityczno-wychowawczych. Następnie przez wiele lat był oficerem pionu kwatermistrzowskiego w Marynarce Wojennej i w Departamencie Budownictwa MON. W 1955 r. objął funkcję szefa Departamentu Budownictwa w Głównym Zarządzie Tyłów WP. Od 1956 r. szef Departamentu Kwaterunkowego w Głównym Kwatermistrzostwie WP, a w latach 1957–1961 zastępca szefa Departamentu Służby Kwaterunkowo-Budowlanej ds. technicznych. W latach 1961–1966 szef Departamentu Służby Kwaterunkowo-Budowlanej, a w latach 1966–1971 szef Inspektoratu Budownictwa i Zakwaterowania Wojskowego. W 1963 roku awansowany do stopnia generała brygady. Długoletni zastępca Głównego Kwatermistrza WP (1962–1971).
W latach 60. należał do grupy zaledwie 12 osób w Polsce, które posiadały wiedzę na temat przechowywania na terenie kraju sowieckiej broni atomowej (zadanie specjalne "Wisła")[1].
W latach 1971–1975 attaché handlowy i radca handlowy Ambasady PRL w Moskwie. W 1975 pracował też w spółce handlowej w Londynie. Na stanowiskach tych zajmował się dostawami uzbrojenia i wyposażenia dla wojska. W 1978 roku przeszedł do dyspozycji MON i został zwolniony z zawodowej służby wojskowej. W 1987 r. wszedł w skład polskiej sekcji ruchu „Emerytowani Generałowie na rzecz Pokoju i Rozbrojenia”. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 6D-2-40)[2].
Awanse
edytujW trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[3]:
- chorąży - 1943
- podporucznik - 1944
- porucznik - 1944
- kapitan - 1945
- major - 1945
- podpułkownik - 1950
- pułkownik - 1955
- generał brygady - 1963
Życie prywatne
edytujBył synem Józefa i Franciszki. Od 1945 był żonaty z Marią z domu Brajczewską (1923-2007). Małżeństwo miało dwóch synów[4].
Odznaczenia i wyróżnienia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Medal „Za udział w walkach o Berlin”
- Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
- Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1967)[5]
- Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)
- Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
- Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR)
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
- Odznaka 25-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (ZSRR)
- Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
- Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
- Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
- Medal „Za Umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” III stopnia (Czechosłowacja)
- I inne
Przypisy
edytuj- ↑ Magazyn imperium zła: Podborsko 3001 - Projekty Muzealne. www.muzeum.kolobrzeg.pl. [dostęp 2021-04-24].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 147-149
- ↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A –H, Toruń 2010, s. 147-149
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 10 marca 1967, s. 3.
Bibliografia
edytuj- H.P. Kosk, Generalicja Polska, tom I, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Warszawa - Pruszków 1999;
- L. Kowalski, Generał ze skazą, Wydawnictwo Rytm, Warszawa 2001;
- J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A –H, Toruń 2010, s. 147-149 (z fotografią)
- J. Przymanowski, Studzianki, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1966;
- Wojskowy Przegląd Historyczny, kwartalnik, 1963–1971;
- Wojskowy Przegląd Historyczny, 1987, nr 3 (121), str. 229