Tabulatura pelplińska

Tabulatura pelplińska – zawierający 892 utwory sześciotomowy zbiór w formacie 31,5 x 19, 33 cm będący przekazem utworów instrumentalnych, wokalnych i wokalno-instrumentalnych zapisanych w postaci nowoniemieckiej organowej notacji tabulaturowej^[1]. Odnaleziona przez Adama Sutkowskiego w roku 1957, podczas prac porządkowych w katedrze pelplińskiej^[2].

Jest to tabulatura typu nowoniemieckiego i najprawdopodobniej pochodzi z lat 1620–1680. Wśród autorów transkrybowanych kompozycji są m.in. Orlando di Lasso, Luca Marenzio, Andrea i Giovanni Gabrieli, Adam Jarzębski, czy Andreas Hakenberger.

Zbiór ten jest własnością ekspozycyjną Muzeum Diecezjalnego w Pelplinie, a zarazem jednym z najcenniejszych i najobszerniejszych zabytków muzycznych Europy XVII-wiecznej.

Zobacz też

Przypisy

↑ BarbaraB. Przybyszewska-Jarmińska BarbaraB., Barok 1595–1696, [w:] StefanS. Sutkowski (red.), Historia muzyki polskiej, [w:] Polona, t. 3, Sutkowski Edition Warsaw, 2006 (1), s. 192–193 [dostęp 2022-03-05] .
↑ Mariusz Wrona: Zarys historii budownictwa organowego i twórczości organowej w Polsce. www.culture.pl. [dostęp 2010-11-15]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Tabulatura pelplińska w bibliotece Polona

[1] BarbaraB. Przybyszewska-Jarmińska BarbaraB., Barok 1595–1696, [w:] StefanS. Sutkowski (red.), Historia muzyki polskiej, [w:] Polona, t. 3, Sutkowski Edition Warsaw, 2006 (1), s. 192–193 [dostęp 2022-03-05] .

[2] Mariusz Wrona: Zarys historii budownictwa organowego i twórczości organowej w Polsce. www.culture.pl. [dostęp 2010-11-15]. (pol.).

[1]

[2]