T-495
T-495 – radziecki, a następnie albański trałowiec z okresu zimnej wojny, jeden z dwóch zakupionych przez Albanię trałowców proj. 254K. Okręt został zwodowany 22 czerwca 1954 roku w stoczni numer 363 w Leningradzie, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR przyjęto go 16 września 1954 roku pod nazwą T-495. W 1960 roku jednostka została zakupiona przez Albanię i weszła w skład Marynarki Wojennej tego państwa 23 listopada 1960 roku. Okręt, oznaczony w ciągu wieloletniej służby numerami 152, 460, 741, AS-342, 227, M-222 i M-112, w 1997 roku wpłynął nielegalnie na włoskie wody terytorialne i został internowany w Brindisi, a w 2011 roku został skreślony z listy albańskiej floty.
 Jednostka bliźniacza – „Mujo Ulqinaku” w 2007 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Oznaczenie NATO |
T43 Class |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
26 października 1953 |
| Wodowanie |
22 czerwca 1954 |
 Marynarka Wojenna ZSRR
| |
| Nazwa |
T-495 |
| Wejście do służby |
16 września 1954 |
 Albania
| |
| Nazwa |
152, 460, 741, AS-342, 227, M-222, M-112 |
| Wejście do służby |
23 listopada 1960 |
| Wycofanie ze służby |
2011 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 500 ton |
| Długość | |
| Szerokość |
8,5 m |
| Zanurzenie |
2,3 m |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla 9D o łącznej mocy 2200 KM 2 śruby | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Zasięg |
3800 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 4 działka kal. 37 mm V-11 L/70 (2 x II) 8 wkm kal. 12,7 mm (4 x II) 2 mbg BMB-1, 8-16 min | |
| Wyposażenie | |
| trał kontaktowy MT-2 trał magnetyczny TEM-52 2 trały akustyczne BAT-2 sonar Tamir-10 radary Lin’, Rym-K | |
| Załoga |
68 |
Projekt i budowa
edytujPrace nad pełnomorskim trałowcem bazowym rozpoczęły się w ZSRR w 1943 roku, na bazie doświadczeń z budowy i eksploatacji trałowców projektu 58 i projektu 263[1][a]. Początkowo projektem zajmowało się biuro konstrukcyjne CKB-370, następnie CKB-17, a ostateczną koncepcję jednostki opracowało CKB-363 w 1946 roku[1]. Nowe okręty miały być zdolne do określania granic pól minowych i ich likwidacji, prowadzenia trałowań kontrolnych i rozpoznawczych, torowania przejść w polach minowych, eskortowania za trałami innych jednostek i stawiania min[1]. W 1947 roku rozpoczęto produkcję seryjną, budując łącznie ok. 180 okrętów w wersjach 254, 254K, 254M i 254A[1].
T-495 zbudowany został w stoczni numer 363 w Leningradzie[2]. Stępkę okrętu położono 26 października 1953 roku, został zwodowany 22 czerwca 1954 roku, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR wszedł 16 września 1954 roku[2].
Dane taktyczno-techniczne
edytujOkręt był dużym, pełnomorskim trałowcem[3]. Długość całkowita wynosiła 58 metrów (54 metry na konstrukcyjnej linii wodnej), szerokość 8,5 metra i zanurzenie 2,3 metra[2][4][b]. Wyporność standardowa wynosiła 500 ton, normalna 535 ton, pełna 569 ton, a maksymalna 602 tony[3][c]. Okręt napędzany był przez dwa turbodoładowane czterosuwowe silniki Diesla 9D o łącznej mocy 2200 koni mechanicznych (KM)[2][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14 węzłów (maks. 8,3 węzła podczas trałowania)[2][3]. Zasięg wynosił 2200 Mm przy prędkości 14 węzłów, 3800 Mm przy 10 węzłach i 1500 Mm z trałem przy prędkości 7 węzłów[4]. Autonomiczność wynosiła 7 dób[4].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiły cztery działka kal. 37 mm L/70 V-11 (2 x II), z zapasem 1000 sztuk amunicji na lufę oraz osiem karabinów maszynowych kal. 12,7 mm L/79 (4 x II), z zapasem 2000 sztuk amunicji na lufę[2][4]. Broń ZOP stanowiły dwa miotacze bomb głębinowych BMB-1 (z zapasem 10 bomb głębinowych B-1[4]. Ponadto okręt mógł przenosić 8 min typu AMD-1000 (lub zamiennie 10 typu KB-3 lub 16 wz. 08/39)[2][4]. Wyposażenie uzupełniały trały: trał kontaktowy MT-2, trał magnetyczny TEM-52 i dwa trały akustyczne BAT-2[2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało sonar Tamir-10 oraz radary Lin’ i Rym-K[2][4].
Załoga okrętu składała się z 68 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][d].
Służba
edytujT-495 służył we Flocie Bałtyckiej do sierpnia 1960 roku, kiedy został zakupiony przez Albanię (wraz z bliźniaczą jednostką T-484)[2][5]. Trałowiec przyjęto w skład Marynarki Wojennej tego państwa 23 listopada 1960 roku[2]. Okręt oznaczony był w ciągu wieloletniej służby numerami 152, 460, 741, AS-342, 227, M-222 i M-112[2]. 17 marca 1997 roku okręt (oznaczony wówczas numerem burtowym AS-342) wpłynął nielegalnie na włoskie wody terytorialne i został internowany w Brindisi (jednostka została zwrócona Albanii pod koniec roku)[2]. Okręt został skreślony z listy floty w 2011 roku[2][e].
Uwagi
edytuj- ↑ Podany przez R. Rochowicza numer projektu 263 nie występuje nigdzie na liście projektów okrętów zaprojektowanych w ZSRR.
- ↑ Conway's All the World's Fighting Ships 1947–1995 podaje, że zanurzenie wynosiło 2,15 m[3].
- ↑ R. Rochowicz podaje, że wyporność pełna wynosiła 596 ton[4], zaś Navypedia podaje wyporność standardową 510 ton i normalną 577 ton[2].
- ↑ R. Rochowicz podaje 77 osób[4].
- ↑ Conway's All the World's Fighting Ships 1947–1995 podaje, że okręt wycofano ze służby w 1991 roku[5].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Robert Rochowicz. Trałowce projektu 254. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/1998 (9). s. 27.
- ↑ a b c d e Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 421.
- ↑ a b c d e f g h i Robert Rochowicz. Trałowce projektu 254. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/1998 (9). s. 30.
- ↑ a b Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 2.
Bibliografia
edytuj- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: NO151 minesweepers (1953-1954/1960). Navypedia. [dostęp 2017-02-15]. (ang.).
- Robert Rochowicz. Trałowce projektu 254. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/1998 (9). Magnum-X, Warszawa. ISSN 1426-529X.