Szymon Mocek

Szymon Mocek (ur. 28 października 1888 w Bukówcu Górnym, zm. 13 lutego 1960 w Koszalinie) – chorąży saperów Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.

Szymon Mocek

chorąży
Data i miejsce urodzenia	28 października 1888 Bukówiec Górny
Data i miejsce śmierci	13 lutego 1960 Koszalin
Przebieg służby
Lata służby	1908–1910 1914–1933
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	14 batalion saperów Wielkopolskich Batalion Mostowy
Stanowiska	dowódca plutonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Józefa (rolnika) i Anny z domu Małeckiej.

Po ukończeniu szkoły powszechnej został członkiem Towarzystwa „Sokół”. W latach 1908–1910 odbywał służbę wojskową w 5 batalionie pionierów armii niemieckiej. Po przejściu do cywila pracował zawodowo. W okresie I wojny światowej został ponownie powołany do armii Cesarstwa Niemieckiego, w której służył w latach 1914–1918, walcząc między innymi na froncie zachodnim.

Uczestnik powstania wielkopolskiego – w grudniu 1918 roku utworzył oddział powstańczy (pod nazwą Bukówiec Górny), na którego czele walczył na odcinku Leszno–Wschowa. Na początku stycznia 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 14 batalionu saperów Wielkopolskich. Pod dowództwem porucznika Kandziery wziął udział w walkach pod Odolanowem i Granowcem . Od września 1919 r. jako dowódca plutonu saperów uczestniczył w wojnie z bolszewikami. Jego pluton wraz z resztą 14 baonu saperów Wlkp. wchodził w skład 14 Dywizji Piechoty, walczącej w ramach Frontu Litewsko-Białoruskiego. Sierżant Szymon Mocek odznaczył się w nocy z 4 na 5 stycznia 1920 roku podczas walk w okolicach wsi Sawicze koło Bobrujska. Wówczas to, podczas ataku bolszewików, zebrał samorzutnie oddział saperów i zaatakował wroga ze skrzydła, wywołując panikę w jego szeregach. Za ten czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.2972 z 13 maja 1921 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z dnia 28 maja 1921 roku). W czerwcu 1921 roku został awansowany do stopnia chorążego.

Do końca lipca 1933 roku służył zawodowo w Wojsku Polskim, a ostatnim miejscem jego przydziału był Batalion Mostowy w Kazuniu. Po przejściu do rezerwy zamieszkał w Gnieźnie. We wrześniu 1939 roku walczył w składzie Armii „Lublin”. Od października 1939 r. przebywał w sowieckiej niewoli, z której uciekł i powrócił do Gniezna. Pod koniec lutego następnego roku został razem z rodziną wysiedlony do Rzeszowa. Od roku 1945 mieszkał i pracował zawodowo w Koszalinie. Był represjonowany i więziony przez UB. Na emeryturę przeszedł w 1958 roku. Zmarł w Koszalinie, pochowany został w Gnieźnie na cmentarzu św. Piotra i Pawła (spoczywa razem z żoną Heleną – sektor: 8, rząd: 1, grób: 19).

Żoną Szymona Mocka była od 1921 roku Helena Grzesiecka (ur. 8.5.1895 r., zm. 11.7.1948 r.), z którą mieli syna Edwarda oraz córki Zytę i Janinę.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Nr 1085
• Brązowy Krzyż Zasługi
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy 

Bibliografia

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-02-10].
• Witold Mańkowski: Zarys historii wojennej 7-go Pułku Saperów Wielkopolskich. Warszawa: Główna Drukarnia Wojskowa, 1934, seria: Zarys historii wojennej formacji polskich 1918–1920.
• Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym na stronie Wielkopolskiego Towarzystwa Genealogicznego „Gniazdo”.. [dostęp 2020-02-10].