Suita rockowa – długi utwór rockowy lub kilka połączonych utworów, zwykle z gatunku rocka progresywnego lub symfonicznego, składający się w większej części z krótszych fragmentów, mniej lub bardziej spójnych stylistycznie. Większość (choć nie wszystkie) mają przemyślaną i jasną konstrukcję, na wzór suit przełomu XIX/XX wieku: zawiązanie tematu, rozwijanie, punkt lub punkty kulminacyjne i rozwiązanie. Wzorcowe pod tym względem są suity Yes i Pink Floyd. Suita rockowa jest zwykle utworem tematycznym. Może być zarówno instrumentalna jak i wokalno-instrumentalna.

Gatunek ten powstał na początku lat 60. XX wieku w Anglii w związku z tworzącym się tam nurtem rocka artystycznego, a później psychodelicznego i progresywnego. Suita rockowa jako pojedynczy rozbudowany utwór narodziła się z zamiłowania do tworzenia coraz to dłuższych, malowniczych kompozycji (początkowo instrumentalnych) i nadania temu cech programu. Jako pionierskie pod tym względem są Ars Longa Vita Brevis The Nice, In Held Twas in I Procol Harum i A Saucerful of Secrets Pink Floyd. Innym czynnikiem stymulującym rozwój suit były oczekiwania publiczności, która już od połowy lat 60. przychodziła na koncerty bardziej aby posłuchać muzyki, niż potańczyć przy niej[1].

W następnych dekadach forma ta przeniosła się na grunt nowo powstających, alternatywnych nurtów w muzyce rockowej (rock gotycki, heavy metal), ale też znalazła zastosowanie w rozwijającej się muzyce elektronicznej (p. Vangelis, Jean-Michel Jarre, Tangerine Dream). Jednak po rewolucji punkowej zainteresowanie tworzeniem wieloczęściowych suit znacznie osłabło. Pewien jej renesans obserwuje się od końca lat 90.

Suity rockowe

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Edward Macan, Progresywny u-rock, C&T Toruń 2001, s. 14-49.