Stefan Kaczmarczyk
Stefan Jakub Kaczmarczyk (ur. 1 lipca 1892 w Chodenicach, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 lipca 1892 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się w Chodenicach, w ówczesnym powiecie bocheńskim Królestwa Galicji i Lodomerii[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Pułku Piechoty Nr 13[2]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3].
1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie 4 Armii, a jego oddziałem macierzystym był 51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 778. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Później został przeniesiony do 54 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Tarnopolu. W latach 1923–1924 był przydzielony z 54 pp do Oddziału III, a następnie Oddziału Wyszkolenia Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[6][7]. Później został ponownie przeniesiony do 51 pp w Brzeżanach[8]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. W marcu tego roku został przeniesiony do 45 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Równem na stanowisko kwatermistrza[10]. W marcu 1932 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[11][12][13]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14][15]. Później został przeniesiony do 63 Pułku Piechoty w Toruniu na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku[16].
1 września 1939, w związku z chorobą ppłk. Władysława Winiarskiego, objął dowództwo 63 pp. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Oflagu XVIII A, a 31 maja 1940 został przeniesiony do Oflagu II C Woldenberg[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (17 września 1932)[17]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[18]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)[19][20]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[21][18]
- Krzyż Wojenny (Francja)[22][23]
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)[22][23]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)[2]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[22][23]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 484.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 281.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 163, 676.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 50.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 105, 278, 411.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 58, 254, 355.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 65, 187.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 23.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 104.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 575.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 26.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 377.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 16.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 621.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 12 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ a b c Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 58.
- ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 65.
Bibliografia
edytuj- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-10-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].