Stanisław Wultański
Stanisław Wultański (ur. 7 czerwca 1896 we wsi Wielgolesie, zm. 19 listopada 1972 w Brodnicy) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 czerwca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 listopada 1972 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujUrodził się we wsi Wielgolas, w ówczesnym powiecie pułtuskim guberni łomżyńskiej, w rodzinie Szczepana, rolnika na 20 morgach, i Katarzyny ze Szczerbów[1]. Był starszym bratem Jana (1904–1939), kapitana Wojska Polskiego[2]. Uczył się w Seminarium Nauczycielskim w Siennicy, które w 1915 zostało ewakuowane do Woskriesienska[1]. Tam w 1916 otrzymał świadectwo maturalne[1].
W styczniu 1917 wcielony do moskiewskiego 191 zapasowego pułku piechoty. W lutym tego roku skierowany do Szkoły Oficerów Rezerwy Piechoty[3]. Po jej ukończeniu awansowany na stopień chorążego i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu w 20 zapasowym pułku piechoty. We wrześniu 1917 przeniesiony do I Korpusu Polskiego w Rosji[3]. Po rozwiązaniu korpusu powrócił do kraju i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.
Przyjęty w dniu 11 listopada 1918 w szeregi odrodzonego Wojska Polskiego z przydziałem do 34 pułku piechoty, w którym pełnił obowiązki dowódcy plutonu, a następnie kompanii[3]. Z pułkiem brał udział w wojnie z bolszewikami, a za poświęcenie i okazane męstwo w walce z bolszewikami otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.
Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej.
Z dniem 26 lutego 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do 18 batalionu granicznego na stanowisko dowódcy plutonu, a następnie kompanii[4][1]. W październiku 1927 został przeniesiony z KOP do 67 pułku piechoty w Brodnicy na stanowisko dowódcy kompanii[5][1]. 1 stycznia 1936 otrzymał awans na majora i objął obowiązki dowódcy batalionu w 67 pp[1][3]. W 1938 był na kursie w Centrum Wyszkolenia Piechoty. Przeniesiony 8 maja 1939 na stanowisko dowódcy batalionu ON „Żnin”. Walczył we wrześniu 1939, a w walkach nad Bzurą został wzięty do niewoli. Jeniec oflagu, z którego został uwolniony przez wojska angielskie. Leczył się w wojskowych szpitalach, które znajdowały się w Delmenhorst, Getyndze oraz Bomlitz[3].
Do kraju powrócił 29 czerwca 1947 i zamieszkał w Brodnicy. Pracował tam w Powiatowym Związku Samopomocy Chłopskiej, Urzędzie Likwidacyjnym, Technikum Handlowym oraz w Zakładach Mięsnych. Od 1961 na emeryturze. Zmarł w Brodnicy i został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Żonaty z Łucją z Osmańskich (ur. 1904), z którą miał syna Jerzego (ur. 1930)[1][3].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1590[3] – 28 lutego 1921[6]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[7]
- Złoty Krzyż Zasługi – 25 maja 1939 „za zasługi w służbie wojskowej”[8]
- Medal Niepodległości – 13 września 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9][10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 – 1928[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości – 1928[1]
- Medal Zwycięstwa – 22 lipca 1925[11]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i Stanisław Wultański. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.12512 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-22].
- ↑ Bohaterowie 1939 [online], www.bohaterowie1939.pl [dostęp 2022-02-04].
- ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1991 ↓, s. 161.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925, s. 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 331.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 480.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 82.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 212, poz. 238.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 285.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 22 lipca 1925, s. 405.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991, s. 161. ISBN 83-900510-0-1.