Wikipedia

Stado Ogierów Sieraków

Stado Ogierów Sieraków – jednostka hodowli koni, mieszcząca się w Sierakowie, grupująca ogiery rozrodowe różnych ras, głównie gorącokrwistych. Jest to najstarsze stado ogierów na terenach Polski[1].

Stado Ogierów Sieraków
Ilustracja
Państwo

 Polska

Siedziba

Przedsiębiorstwo Rolniczo-Hodowlane "Gałopol", 64-500 Szamotuły, Gałowo ul. Wierzbowa 10

Adres

64-410 Sieraków, Stadnina 14

Forma prawna

spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

Prezes

Marian Pankowski

Nr KRS

0000195461

Położenie na mapie Sierakowa
Mapa konturowa Sierakowa, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Stado Ogierów Sieraków”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Stado Ogierów Sieraków”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Stado Ogierów Sieraków”
Położenie na mapie powiatu międzychodzkiego
Mapa konturowa powiatu międzychodzkiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Stado Ogierów Sieraków”
Położenie na mapie gminy Sieraków
Mapa konturowa gminy Sieraków, w centrum znajduje się punkt z opisem „Stado Ogierów Sieraków”
52,6527653°N 16,0887407°E/52,652765 16,088741
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Obchody 180-lecia Stada Ogierów w Sierakowie
Budynek sierakowskiego Stada Ogierów

Historia

edytuj

W latach 20. XIX wieku władze pruskie podjęły decyzję o założeniu Poznańskiej Stadniny Krajowej i Stada Ogierów (niem. Posensches Land – Gestüt) na terenie Wielkiego Księstwa Poznańskiego. W roku 1829 sprowadzono do jednostki pierwsze ogiery z niemieckich stadnin i stad ogierów; rok ten uważa się za datę założenia Stada. Pierwszym kierownikiem został major von der Brinken. Konie umieszczono w dostosowanych stajniach pochodzących z XVI i XVII wieku mieszczących 120 koni. Wkrótce do jednostki sprowadzono także klacze, jednak działalność stadninową zlikwidowano w roku 1855. Stado ogierów tymczasem rozwijało się pomyślnie, a zapotrzebowanie na sierakowskie ogiery rosło[2][3].

I wojna światowa
Przed I wojną światową w Stadzie znajdowało się 213 ogierów. Wojna nie zakłóciła w większym stopniu funkcjonowania jednostki, jednak pod jej koniec zrabowano 130 koni, pośród których znalazły się te najwartościowsze. W roku 1919 Stado przeszło pod zarząd pierwszego mianowanego przez władze polskie dyrektora: hrabiego Stefana Sumińskiego. Głównym jego zadaniem było odbudowanie pogłowia Stada. W roku 1924 stado liczyło już 185 ogierów[3].

II wojna światowa
Sytuacja polityczna przed wybuchem II wojny światowej spowodowała ewakuację Stada na wschód. Konie przeniesiono bez większych strat do Stada Ogierów w Białce, skąd powróciła po wojnie do Sierakowa jedynie niewielka ich część. Podczas wojny stado znajdowało się pod administracją wojskową, a jego pogłowie uzupełniano ogierami niemieckimi. Pod koniec wojny stado z trudem zachowano, dzięki staraniom wielu zaangażowanych osób[3].

Czasy powojenne
Konie powróciły do Sierakowa w sierpniu roku 1946. Pierwszym powojennym dyrektorem był inżynier Stanisław Hay. Duży wpływ na odbudowę pogłowia miało powołanie Związku Hodowców Koni. Stan ogierów po II wojnie wynosił 185 sztuk[3].

W roku 1977, na skutek wprowadzenia wcześniej nowego podziału administracyjnego kraju, nastąpiła radykalna zmiana terenów obsługiwanych przez stado na zachodnią część woj. poznańskiego, woj. leszczyńskie, część woj. wrocławskiego i woj. zielonogórskie[3].

Do 1993 funkcjonowało jako Państwowe Gospodarstwo Rolne pod nazwą Państwowe Stado Ogierów Sieraków Wielkopolski[4]. W 1993 roku Stado zostało przyjęte do Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa i przyjęło nazwę Stado Ogierów Sieraków[5]. Od 1994 działało jako Stado Ogierów Skarbu Państwa Sieraków, a w 1997 roku powołano spółkę pn. Stado Ogierów w Sierakowie Wielkopolskim Sp. z o.o.. W 2003 roku do Spółki Sieraków dołączono Stada Ogierów w Gnieźnie, Książu, Białym Borze i Łobzie. Obecnie do Spółki należą trzy Stada Ogierów: Sieraków, Gniezno i Książ[3].

Działalność

edytuj

Stado Ogierów Sieraków zajmuje się hodowlą koni, sportem jeździeckim, rekreacją i turystyką. Teren działalności Stada obejmuje około 118 hektarów, a pogłowie obejmuje 200 koni, w tym zachowawcze stado konika polskiego[6].

Sekcja jeździecka

edytuj

Przy Stadzie działa sekcja jeździecka "Morena". Sekcję jeździecką przy Stadzie założył w roku 1950 ówczesny dyrektor Jan Kowalski. Jej zawodnicy odnosili sukcesy w kraju i zagranicą, m.in. reprezentowali Polskę na Mistrzostwach Europy w WKKW w Kopenhadze. Zawodnicy sekcji rywalizowali również w dyscyplinie skoków przez przeszkody. W latach 80. organizowano zawody woltyżerki, a zawodnicy z Sierakowa startowali na zawodach krajowych i międzynarodowych[7].

Powożenie

edytuj

Największe sukcesy sportowe odnosili związani ze Stadem zawodnicy powożenia:[7][8]

  • Antoni Musiał – startujący w latach 1969-1982 dwukrotny zdobywca brązowego medalu Mistrzostw Świata w powożeniu zaprzęgami czterokonnymi zespołowo oraz dwukrotny zespołowy srebrny i jednokrotnie brązowy medalista Mistrzostw Europy w powożeniu zaprzęgami czterokonnymi;
  • Tadeusz Czermiński – startujący od roku 1973 dyrektor Stada i prezes sekcji sportowej, powoził zaprzęgiem cztero- i parokonnym, zdobywca dwóch brązowych medali Mistrzostw Świata w powożeniu zaprzęgami czterokonnymi zespołowo oraz srebrnego medalu Mistrzostw Europy w powożeniu zaprzęgami czterokonnymi zespołowo;
  • Rajmund Wodkowski – powożący zaprzęgami czterokonnymi, a później parokonnymi, zdobył indywidualnie srebrny medal na Mistrzostwach Świata w powożeniu parami w Riesenbeck w roku 1987.

Sukcesy odnosili także Wiktor Piotrowski, Mariusz Czaprański oraz Wojciech Ganowicz[7].

Filatelistyka

edytuj

Poczta Polska wyemitowała 31 stycznia 1980 r. serię znaczków pocztowych z okazji 150-lecia stadniny koni w Sierakowie. Seria liczyła 8 znaczków o nominałach: 1, 2, 2.5, 3, 4, 6, 6.5 i 6.9 złotego. Rysunki na poszczególnych znaczkach przedstawiały: czwórkę koni w zaprzęgu, masztalerza z koniem, dwukółki treningowe, pogoń za lisem, sanie w zaprzęgu, konie w zaprzęgu roboczym, rozgrzewkę koni, konia przed przeszkodą. Autorem projektu znaczków był prof. Ludwik Maciąg[9].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Anna Nowicka-Posłuszna: Sieraków najstarsze Stado Ogierów na ziemiach polskich. Hodowla i Jeździec. [dostęp 2011-09-26].
  2. ↑ Stado Ogierów w Sierakowie - 180 lecie istnienia. Stado Ogierów Sieraków. [dostęp 2011-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-06)].
  3. ↑ a b c d e f Historia -Stado Ogierów w Sierakowie. Stado Ogierów Sieraków. [dostęp 2011-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-20)].
  4. ↑ Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 9 lipca 1990 r. w sprawie celów, zasad i trybu udzielania oraz wysokości stawek dotacji dla rolnictwa w 1990... [online], isap.sejm.gov.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  5. ↑ Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 30 marca 1993 r. w sprawie wysokości stawek dotacji dla rolnictwa oraz zasad i trybu ich udzielania w 1993 r [online], isap.sejm.gov.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  6. ↑ Stado Ogierów w Sierakowie. Stado Ogierów Sieraków. [dostęp 2011-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-06)].
  7. ↑ a b c Sekcja jeździecka przy Stadzie Ogierów w Sierakowie. Stado Ogierów Sieraków. [dostęp 2011-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-01)].
  8. ↑ Jeździectwo - Medale. Sports 123. [dostęp 2011-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-06)]. (ang.).
  9. ↑ Marek Jedziniak: 150-lecie stadniny koni w Sierakowie. www.kzp.pl. [dostęp 2018-05-27]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Stado_Ogierów_Sieraków&oldid=73953959”