Seweryn Wilimowski
Seweryn Józef Leopold Wilimowski (ur. 14 grudnia 1894 we Lwowie, zm. 1 sierpnia 1977) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 major dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 grudnia 1894 |
|---|---|
| Data śmierci |
1 sierpnia 1977 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef sztabu brygady |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujSeweryn Józef Leopold Wilimowski urodził się 14 grudnia 1894 roku w rodzinie Leopolda (1863–1943) i Anieli z Kozłowskich (1865–1932)[1] we Lwowie[2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. Armii. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1917 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Jego oddziałem macierzystym był Galicyjski Pułk Piechoty Nr 30 ze Lwowa[3].
Do Wojska Polskiego został przyjęty w stopniu podporucznika z byłej c. i k. Armii[4]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Obozie Internowanych Nr 5 w Strzałkowie, a jego oddziałem macierzystym był 56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej[5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1359. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 56 pułk piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie[6]. W 1923 roku pełnił służbę w Oddziale V Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu, pozostając oficerem nadetatowym 56 pp[7]. W maju następnego roku został przeniesiony do 57 pułku piechoty wielkopolskiej w Poznaniu[8][9]. Z dniem 20 lipca 1925 roku został przydzielony do oddziału macierzystego (57 pp) z jednoczesnym przeniesieniem służbowym na okres trzech miesięcy do 7 pułku strzelców konnych wielkopolskich w Poznaniu celem praktycznego zapoznania się z organizacją, uzbrojeniem i regulaminami kawalerii. Z dniem 1 listopada 1925 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1925/1927. Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[10]. W 1928 roku był szefem sztabu 4 Brygady Ochrony Pogranicza w Czortkowie. Z dniem 1 listopada 1930 roku został przeniesiony z KOP do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[11][12][13][14]. Z dniem 1 czerwca 1934 roku został skierowany na miesięczną praktykę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Z dniem 30 czerwca 1934 roku został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII[15]. W latach 1935–1939 był starostą powiatu krotoszyńskiego.
Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się do Żółkwi, a po wkroczeniu wojsk sowieckich przekroczył granicę z Rumunią. Tam był przez kilka miesięcy internowany, w marcu 1940 przedostał się do Francji[16]. W Wojsku Polskim we Francji zarządzeniem Wodza Naczelnego z dniem 3 maja 1940 został awansowany na stopień majora piechoty[17], służył w Oddziale III Sztabu Naczelnego Wodza[16]. W czerwcu 1940 przedostał się do Wielkiej Brytanii, w latach 1940-1942 służył w kwatermistrzostwie I Korpusu, od 1942 w kwatermistrzostwie Sztabu Generalnego[16]. W 1946 powrócił do Polski, od 1947 pracował w ekspozyturze Polskiej Żeglugi na Odrze w Golęcinie, od 1950 w ekspozyturze Polskiej Żeglugi na Odrze we Wrocławiu[16].
Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną Aleksandrą z Kiewnarskich (1897–1943) miał syna Seweryna (ur. 11 lutego 1922 w Poznaniu, zm. 8 listopada 1980 w Szczecinie), który w okresie okupacji należał do AK. Był żołnierzem Kedywu Podokręgu AK Rzeszów, kierowanego przez Zenona Sobotę ps. „Świda”. Po wojnie, będąc kierownikiem w Centrali Przeładunków Węglowych na Wybrzeżu „Huk” zatrudniał ludzi niewykwalifikowanych w obsługiwaniu parowozów przetokowych, przez co dochodziło do częstych awarii[18]. Jego drugą żoną była Irena Kierska z Urbanowskich h. Prus (1904–1991)[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 11 listopada 1937[19], 15 czerwca 1939[20])
- Srebrny Krzyż Zasługi (2 września 1929)[21][22]
- Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry)[23]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego ↓.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-04-14].
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 340, 546.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 127.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 175, 944.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 60.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 101, 284, 416, w tym roku zajmował 1239. lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych piechoty.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 29 maja 1924 roku, s. 302.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 262, 360.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 130, 192, w tym roku zajmował 397. lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych piechoty.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 307.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 471, w tym roku zajmował 174. lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych piechoty.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 12.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 38, w tym roku zajmował 165. lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych piechoty.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 247, 287.
- ↑ a b c d Janusz Mierzwa Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej. Tom 2, wyd. LTW, Łomianki 2022, s. 318–320.
- ↑ Maria Fieldorf, Leszek Zachuta: Generał August Emil Fieldorf 1895–1953. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2013, s. 188. ISBN 978-83-7629-453-7.
- ↑ IPN Sz 009/975 ↓.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie państwowej”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 143, poz. 336 „za zasługi na polu podniesienia hodowli koni”.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 216, poz. 508 „za zasługi w służbie granicznej”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 43.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 546.
Bibliografia
edytuj- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1931. [dostęp 2016-06-11].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Sprawa ewidencyjna kryptonim „W3”. Materiały operacyjne Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Szczecinie 1983–1990. Instytut Pamięci Narodowej, 1948–1955. [dostęp 2017-05-20].
- Seweryn Wilimowski. Marek Jerzy Minakowski. [dostęp 2017-05-20].