Sehiriniplemię pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych, rodziny ziemikowatych i podrodziny Sehirinae. Obejmuje około 80 opisanych gatunków, zgrupowanych w 12 rodzajach.

Sehirini
Amyot et Serville, 1843
Ilustracja
Siedliszek dwubarwny
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

pluskwiaki

Podrząd

pluskwiaki różnoskrzydłe

Infrarząd

Pentatomomorpha

Nadrodzina

tarczówki

Rodzina

ziemikowate

Podrodzina

Sehirinae

Plemię

Sehirini

Błyszcz dwuplamek
Ziemik spiżowy

Morfologia

edytuj

Pluskwiaki o ciele z wierzchu wysklepionym, rzadziej nieco przypłaszczonym[1]. W ich ubarwieniu dominują czernie i brązy, czasem z jaśniejszym wzorem lub metalicznym połyskiem[2]. Półokrągła do prawie trójkątnej głowa[1] zaopatrzona jest w pozbawione szczecinki szczytowej oczy złożone[2], przyoczka oraz pięcioczłonowe czułki[1]. Na głowie brak jest szczecinek i kolców[2]; płytki żuwaczkowe pozbawione są chetoporów. Szersze niż dłuższe przedplecze[1] pozbawione jest rowka subapikalnego[3] oraz szeregu chetoporów i długich szczecinek wzdłuż bocznych krawędzi[2][3][1]. Na bokach przedplecza wyrastają tylko krótkie, włosowate, słabo widoczne szczecinki. Dłuższa niż szeroka tarczka ma zaokrąglony wierzchołek. Półpokrywy mają krawędzi kostalne pozbawione chetoporów, co najwyżej zaopatrzone w kilka krótkich, słabo dostrzegalnych szczecinek[1]. Użyłkowanie skrzydeł tylnej pary cechuje się wyrastaniem żyłki radialnej i medialnej ze wspólnego trzonka[3]. Gruczoły zapachowe zatułowia mają ujścia z wydłużonymi, sierpowato zakrzywionymi wierzchołkami[1]. Odnóża są smukłe[1]. Przednia ich para ma trójgraniaste golenie[2]. Stopy osadzone są na goleniach wierzchołkowo i mają człon drugi cieńszy od pierwszego i trzeciego[1][2]. Sternity odwłoka od trzeciego do siódmego zaopatrzone są w po dwa trichobotria ustawione w poprzecznych parach za przetchlinkami[1][2][3].

Ekologia i występowanie

edytuj

Owady te bytują zwykle na nadziemnych częściach roślin. Część gatunków spotyka się na przyziemnych częściach roślin i w wierzchniej warstwie gleby[2].

Przedstawiciele plemienia zamieszkują krainy: nearktyczną, palearktyczną, etiopską i orientalną[1]. Największą różnorodność osiągają w Palearktyce, gdzie występuje większość gatunków[3]. W Polsce stwierdzono 10 gatunków z 6 rodzajów[2]. Fauna orientalna zdominowana jest przez element palearktyczny wkraczający na północ Orientu, a za jedyny gatunek typowo orientalny uchodzi Ochetostetchus orientalis[1].

Taksonomia

edytuj

Takson rangi rodzinowej od rodzaju Sehirus wprowadzony został w 1843 roku przez Charlesa Jean-Baptiste'a Amyota i Jean Guillaume Audinet-Serville'a pod nazwą Séhirides[4].

Plemię to obejmuje około 80 opisanych gatunków, zgrupowanych w 12 rodzajach[5]:

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j k l Jerzy Adrian Lis: A revision of oriental burrower bugs (Heteroptera: Cydnidae). Bytom: Upper Silesian Museum, 1994, s. 15-16, 40-46. ISBN 83-901173-1-2.
  2. a b c d e f g h i Jerzy A. Lis: Klucze do oznaczania owadów Polski. T. XVIII: Pluskwiaki różnoskrzydłe - Heteroptera. Cz. zeszyt 12: Plataspidae, Thyreocoridae, Cydnidae. Toruń: Oficyna Wydawnicza Turpress, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1997. ISBN 83-86781-42-4.
  3. a b c d e Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 220-225. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
  4. C.J.B. Amyot, J.G. Audinet-Serville: Histoire Naturelle des Insects. Hémiptères. Paris: Librairie Encyclopédique de Roret, 1843, s. 96.
  5. tribus Sehirini Amyot & Audinet-Serville, 1843. [w:] BioLib.cz [on-line]. [dostęp 2023-09-05].