Wikipedia

SM UC-100

Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego UC-100 z 1918 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.

SM UC-100 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 25 ukończonych jednostek typu UC III. Zwodowany 14 kwietnia 1918 roku w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine 30 września 1918 roku. Po podpisaniu rozejmu w Compiègne UC-100 został 22 listopada 1918 roku poddany Francuzom i złomowany w 1921 roku.

SM UC-100
Ilustracja
Bliźniaczy UC-93 pod włoską banderą
Klasa

okręt podwodny

Typ

UC III

Projekt

41a

Historia
Stocznia

Blohm & Voss, Hamburg

Położenie stępki

1917

Wodowanie

14 kwietnia 1918

 Kaiserliche Marine
Wejście do służby

30 września 1918

Wycofanie ze służby

listopad 1918

Los okrętu

złomowany w 1921

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


491 ton
571 ton

Długość

56,51 m

Szerokość

5,54 m

Zanurzenie

3,77 m

Zanurzenie testowe

75 m

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Materiał kadłuba

stal

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 600 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 770 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


11,5 węzła
6,6 w.

Zasięg

powierzchnia: 9 850 Mm przy 7 w.
zanurzenie: 40 Mm przy 4,5 w.

Uzbrojenie
14 min UC/200, 1 działo kal. 10,5 cm (lub kal. 8,8 m), 7 torped
Wyrzutnie torpedowe

3 × 500 mm

Załoga

32

Projekt i budowa

edytuj

Podwodne stawiacze min typu UC III były lekko ulepszoną wersją swoich poprzedników (typu UC II), zaprojektowaną w celu uzupełnienia wojennych strat tych ostatnich i likwidacji wad zauważonych podczas eksploatacji[1][2]. Powiększono minimalnie wymiary, wyporność i moc układu napędowego, zwiększono liczbę członków załogi, zainstalowano działo pokładowe o większym kalibrze (10,5 cm), zwiększono maksymalną głębokość zanurzenia do 75 metrów, skrócono czas alarmowego zanurzenia do 15 sekund, zmniejszono natomiast ilość przewożonych min do 14 sztuk[2][3]. Łącznie zamówiono 88 jednostek tego typu, jednak do zakończenia działań wojennych do służby przyjęto jedynie 16 okrętów[4][5].

SM[a] UC-100 zamówiony został w czerwcu 1917 roku jako jedna z 39 jednostek z I serii okrętów typu UC III (numer projektu 41a, nadany przez Inspektorat U-Bootów), w ramach wojennego programu rozbudowy floty[1][6][b]. Został zbudowany w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu jako jeden z 50 okrętów typu UC III zamówionych w tej wytwórni[3][8]. UC-100 otrzymał numer stoczniowy 334 (Werk 334)[7][8]. Stępkę okrętu położono w 1917 roku[8], został zwodowany 14 kwietnia 1918 roku[7][9], a ukończono go we wrześniu 1918 roku[10].

Dane taktyczno-techniczne

edytuj

SM UC-100 był średniej wielkości przybrzeżnym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej. Długość całkowita wynosiła 56,51 metra, szerokość 5,54 metra i zanurzenie 3,77 metra[3][11]. Wykonany ze stali kadłub sztywny miał 42,2 metra długości i 3,65 metra szerokości[5]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 7,98 metra[5]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 491 ton, a w zanurzeniu 571 ton[3][12]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki Diesla MAN S6V26/36 o łącznej mocy 600 KM, a pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym SSW o łącznej mocy 770 KM[6][11]. Dwa wały napędowe poruszające dwoma śrubami zapewniały prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 6,6 węzła w zanurzeniu[11][13]. Zasięg wynosił 9 850 Mm przy prędkości 7 węzłów w położeniu nawodnym oraz 40 Mm przy prędkości 4,5 węzła pod wodą[3][11][c]. Zbiorniki mieściły 77 ton paliwa[3]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 75 metrów[3][11], a czas zanurzenia 15 sekund[2][14].

Głównym uzbrojeniem okrętu było 14 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej[3][11]. Uzbrojenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 500 mm (strzelające w kierunku dziobu, umiejscowione na pokładzie na śródokręciu po obu stronach kiosku), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kal. 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped) oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kal. 10,5 cm Utof C/16 L/45, z zapasem amunicji wynoszącym 150 naboi[2][8][d].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 29 podoficerów i marynarzy[2][15].

Służba

edytuj

30 września 1918 roku SM UC-100 został przyjęty do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej, a 1 października jego dowództwo objął por. mar. (niem. Oberleutnant zur See) Siegfried Vahl[7][16]. Do momentu zakończenia działań wojennych okręt nie uczestniczył w żadnej misji bojowej i nie odniósł sukcesów[7]. Po podpisaniu rozejmu w Compiègne UC-100 został poddany Francuzom 22 listopada 1918 roku[7][11]. W lipcu 1921 roku okręt złomowano w Cherbourgu[7][11].

Uwagi

edytuj
  1. ↑ SM – Seiner Majestät – [okręt] Jego Mości.
  2. ↑ Według G. Helgasona okręt zamówiono 12 stycznia 1916 roku[7].
  3. ↑ Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313 podają, że zasięg na powierzchni wynosił 8200 mil morskich przy prędkości 7 węzłów.
  4. ↑ Część okrętów typu UC III wyposażono w starsze działo pokładowe kal. 8,8 cm TK C/08 L/30, z zapasem 230 naboi[2][8].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Rössler 1989 ↓, s. 76.
  2. ↑ a b c d e f Perepeczko 2000 ↓, s. 400.
  3. ↑ a b c d e f g h Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182.
  4. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 117.
  5. ↑ a b c UC III ↓.
  6. ↑ a b Perepeczko 2000 ↓, s. 398.
  7. ↑ a b c d e f g UC 100 ↓.
  8. ↑ a b c d e Gogin ↓.
  9. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 116.
  10. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 435.
  11. ↑ a b c d e f g h Möller i Brack 2004 ↓, s. 63.
  12. ↑ Moore 1990 ↓, s. 127.
  13. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 565.
  14. ↑ Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313.
  15. ↑ Gröner 1985 ↓, s. 62.
  16. ↑ Siegfried Vahl ↓.

Bibliografia

edytuj
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
  • Ivan Gogin: UC III type coastal submarine minelayers (1916-1917). Navypedia. [dostęp 2018-11-19]. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.).
  • Guðmundur Helgason: Oberleutnant zur See Siegfried Vahl. uboat.net. [dostęp 2018-11-19]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: UC 100. uboat.net. [dostęp 2018-11-19]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: UC III. uboat.net. [dostęp 2018-11-19]. (ang.).
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
  • Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=SM_UC-100&oldid=75030597”