Sławomir Dąbrowa
Sławomir Antoni Dąbrowa (ur. 13 lutego 1938 w Sulejowie, zm. 16 czerwca 2020[1] w Warszawie[2]) – polski prawnik i dyplomata, ambasador w Szwecji (1987–1990), Jugosławii (1996–2001) i Bułgarii (2003–2006), wiceminister spraw zagranicznych (2002–2003).
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1938 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 czerwca 2020 |
| Ambasador PRL w Szwecji | |
| Okres |
od 1987 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador RP w Jugosławii | |
| Okres |
od 1996 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Podsekretarz stanu w MSZ | |
| Okres |
od 2002 |
| Ambasador RP w Bułgarii | |
| Okres |
od 2003 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujSyna Antoniego i Mirosławy[2]. W 1960 ukończył studia w zakresie prawa międzynarodowego publicznego w Szkole Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie. W 1963 uzyskał stopień doktora nauk prawnych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, a w 1974 stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[3].
Od 1960 pracował w dyplomacji. Początkowo był radcą w Departamencie Prawno-Traktatowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W latach 1966–1970 był II i I sekretarzem ds. prawnych Misji Polskiej przy ONZ w Genewie. Po powrocie do Polski objął funkcję naczelnika Wydziału Prawa Międzynarodowego w Departamencie Prawno-Traktatowym, a w 1973 został wicedyrektorem Departamentu Studiów i Programowania. Od 1975 był ambasadorem i przewodniczącym polskiej delegacji na rokowania rozbrojeniowe w Wiedniu. W latach 1977–1979 ponownie pełnił funkcję wicedyrektora Departamentu Studiów i Programowania.
Od 1979 do 1981 pracował w Ambasadzie PRL w Paryżu jako radca-minister pełnomocny, a powrocie do centrali MSZ objął kierownictwo Departamentu Studiów i Programowania. W 1987 przewodniczył polskiej delegacji na wiedeńską Konferencję Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. W tym samym roku objął funkcję Ambasadora PRL w Szwecji.
W latach 1990–1992 był wicedyrektorem Departamentu Planowania i Analiz, a w latach 1992–1993 wicedyrektorem Departamentu Instytucji Europejskich MSZ. Od 1993 do 1994 był zastępcą i p.o. szefa misji KBWE w Mołdawii, po czym powrócił na stanowisko wicedyrektora Departamentu Instytucji Europejskich. W 1994 pełnił funkcję zastępcy szefa misji OBWE na Ukrainie oraz kierownika Biura OBWE w Symferopolu. W 1996 reprezentował Polskę w Komitecie Wyższych Urzędników Rady Państw Morza Bałtyckiego oraz pełnił funkcję Krajowego Koordynatora Inicjatywy Środkowoeuropejskiej.
Od 1996 kierował jako ambasador polską placówką dyplomatyczną w Belgradzie. Po powrocie do kraju w styczniu 2002 otrzymał nominację na stanowisko podsekretarza stanu w MSZ. W latach 2003–2006 był ambasadorem RP w Bułgarii. Na koniec kadencji w listopadzie 2006 odznaczony został Orderem Starej Płaniny II stopnia[4].
Autor m.in. książki Ludność cywilna w konfliktach zbrojnych (1974). Był wykładowcą prawa międzynarodowego, stosunków międzynarodowych, politologii i polityki zagranicznej. Od 1960 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Znał cztery języki obce.
Pochowany na starym cmentarzu rzymskokatolickim w Piotrkowie Trybunalskim[5].
Przypisy
edytuj- ↑ Sławomir Dąbrowa [online], wyborcza.pl, 23 czerwca 2020 [dostęp 2020-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-23].
- ↑ a b Sławomir Dąbrowa [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2021-03-11].
- ↑ Dr hab. Sławomir Dąbrowa, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-06-17].
- ↑ Указ № 448 от 14.11.2006 г. награждаване на г-н Славомир Даброва – извънреден и пълномощен посланик на Република Полша в Република България, с орден „Стара планина” втора степен [online], epi.bg, 14 listopada 2006 [dostęp 2021-03-11] (bułg.).
- ↑ Sławomir Dąbrowa [online], wyborcza.pl, 23 czerwca 2020 [dostęp 2024-04-02].
Bibliografia
edytuj- Kierownictwo MSZ, Ministerstwo Spraw Zagranicznych [zarchiwizowane 2002-06-02].
- Komisja Spraw Zagranicznych /nr 114/ [online], sejm.gov.pl, 16 września 2003 [dostęp 2021-03-11].