Sławomir Łaguna (ur. 1 kwietnia 1889 w guberni suwalskiej, zm. 1940 w ZSRR) – polski polityk i samorządowiec, poseł na Sejm III kadencji (1930–1935), prezydent Siedlec (1931–1939).

Sławomir Łaguna
Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1889
gubernia suwalska

Data i miejsce śmierci

1940
ZSRR

Prezydent Siedlec
Okres

od 1931
do 1939

Poseł III kadencji Sejmu (II RP)
Okres

od 1930
do 1935

Przynależność polityczna

Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę

Życiorys

edytuj

Urodził się na Suwalszczyźnie. Pochodził ze szlacheckiej rodziny Łagunów h. Grzymała, był synem Leona i Zofii z Ferańskich. W 1905 wziął udział w strajkach w Królestwie Polskim. Po ukończeniu w 1908 gimnazjum w Baku studiował na Politechnice w Sankt Petersburgu oraz prawo na Uniwersytecie Kijowskim. W latach 1911–1912 i 1914–1917 służył w armii rosyjskiej, następnie organizował polskie oddziały wojskowe w Mohylowie Podolskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości służył w Wojsku Polskim (1918–1923). Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Jako porucznik piechoty był. m.in. dowódcą dworca w Rokitnie. Zwolniony do rezerwy w stopniu kapitana piechoty 8 pułku piechoty Legionów[1]. Od 1926 pracował w wydziale bezpieczeństwa Urzędu Wojewódzkiego Lubelskiego. W 1927 objął funkcję wiceprezydenta Siedlec, a w 1931 został prezydentem miasta. Swoją funkcję wykonywał do wybuchu II wojny światowej.

Był członkiem BBWR, następnie OZN. Z ramienia BBWR sprawował mandat posła III kadencji wybranego w okręgu Siedlce.

Od 1922 był mężem Stanisławy Szczepańskiej.

Po agresji sowieckiej na Polskę więziony w Białymstoku, następnie zamordowany najprawdopodobniej w 1940.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Lista starszeństwa oficerów zawodowych, Warszawa 1922, s. 49.
  2. M.P. z 1929 r. nr 264, poz. 615 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego i wychowania fizycznego”.

Bibliografia

edytuj