Rottenhan
Rottenhan (także Rothenhahn i Rotenhan) – dawna wieś.
 Rottenhan na mapie z około 1860 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
Historia
edytujMiejscowość Rottenhan (niekiedy określana „Rothenhahn”[1] bądź „Rotenhan”[2][3][4]) została założona jako niemiecka kolonia w 1785 w trakcie kolonizacji józefińskiej[1][5] i zajęta po Andrzeju Mokronowskim (zmarłym w 1784)[6]. Powstała na północnym skraju Porzecza Janowskiego w odległości około 15 km od Gródka[5]. W Austro-Węgrzech pod zaborem austriackim leżała w powiecie gródeckim[5]. W połowie XIX wieku dobra w wiosce posiadał rząd[2]. W drugiej połowie XIX wieku włacicielem dobr tabularnych był hr. Agenor Gołuchowski[7][8].
W 1880 mieszkało tam 124 Niemców, 2 Polaków i 11 Rusinów[5]. W tym czasie istniała tam szkoła ewangelicka[5]. W 1884 urodził się tam Adolf Klarenbach[9]. W 1900 roku w 20 domach mieszkałow 167 osób, z czego 142 było niemiecko-, 18 rusińsko a 7 polskojęzycznymi, 132 było ewangelikami, 20 rzymskimi katolikami, a 15 grekokatolikami[10].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w okresie II Rzeczypospolitej Rottenhan leżał na obszarze powiatu gródeckiego. W spisie z 1921 ze 130 mieszkańców 70 zadeklarowało niemiecką, 31 rusińską, a 29 polską narodowość, 77 było ewangelikami, 42 grekokatolikami, a 29 rzymskimi katolikami[11]. W ramach reformy na podstawie ustawy scaleniowej od 1 sierpnia 1934 dotychczasowa gmina wiejska Rottenhan weszła w skład gminy Domażyr[12][13].
W 1937 funkcjonował tu filiał Kościoła Ewangelickiego Augsburskiego i Helweckiego Wyznania w Małopolsce, który liczył 144 członków[14].
Podczas II wojny światowej i okupacji niemieckiej Rottenhan leżał w gminie Janów.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Henryk Lepucki: Działalność kolonizacyjna Marii Teresy i Józefa II w Galicji 1772-1790 z 9 tablicami i mapą. Lwów: Kasa im. J. Mianowskiego, 1938, s. 177.
- ↑ a b Hipolit Stupnicki: Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 184.
- ↑ Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkiem Księstwie Krakowskiem i Księstwie Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1914, s. 141.
- ↑ Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkiem Księstwie Krakowskiem i Księstwie Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1918, s. 141.
- ↑ a b c d e Rottenhan, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 812.
- ↑ Repertoryum aktów. „Teka Konserwatorska”. Tom III, z 1, s. 18, 1904.
- ↑ Konrad Orzechowski: Przewodnik statystyczno topograficzny i skorowidz obejmujący wszystkie miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi W.X. Krakowskiem i X. Bukowinie, według najświeższych skazówek urzędowych. Kraków: 1872, s. 70.
- ↑ Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielk. Księstwie Krakowskiem i Księs. Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Złoczów: 1886.
- ↑ Adolf Klarenbach. galizien.org. [dostęp 2020-05-02].
- ↑ Ludwig Patryn (Red.): Gemeindelexikon der im Reichsrate vertretenen Königreiche und Länder, bearbeitet auf Grund der Ergebnisse der Volkszählung vom 31. Dezember 1900, XII. Galizien. Wien 1907.
- ↑ Główny Urząd Statystyczny: Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. Tom XIII. Województwo lwowskie. Warszawa 1924
- ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 64, poz. 543.
- ↑ Informator miasta Lwowa i województwa lwowskiego. Spis miejscowości województwa lwowskiego z oznaczeniem terytorialnie im właściwych władz i urzędów oraz ważniejsze zdroje, uzdrowiska i stacje klimatyczne. Lwów: 1938, s. 130, 214.
- ↑ Stefan Grelewski: Wyznania protestanckie i sekty religijne w Polsce współczesnej. Lublin 1937, s. 276–281