Ronis

Ronis
	; „Ronis” wraz z bliźniaczym „Spidola” w 1927 r.
Klasa	okręt podwodny
Typ	Ronis
	Historia
Stocznia	Ateliers et Chantiers de la Loire, Nantes
Położenie stępki	1925
Wodowanie	1 lipca 1926
	Łotwa
Nazwa	„Ronis”
Wejście do służby	1927
	Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa	„Ronis” („Ронис”)
Wejście do służby	19 sierpnia 1940
Zatopiony	samozatopiony 24 czerwca 1941
Los okrętu	podniesiony i złomowany
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; normalna: 390 ton; 514 ton
Długość	55 metrów
Szerokość	4,8 m
Zanurzenie	3,6 m
Zanurzenie testowe	50 m
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
	Napęd
	2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1300 KM; 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 700 KM; 2 śruby
Prędkość; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 14 węzłów; 9 w.
Zasięg	powierzchnia: 1600 Mm przy 14 w.; zanurzenie: 85 Mm przy 4,5 w.
	Uzbrojenie
	1 działo kal. 75 mm, 2 km; 8 torped
Wyrzutnie torpedowe	6 × 450 mm
Załoga	27
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ronis – łotewski okręt podwodny z lat 20. XX wieku, pierwsza z dwóch jednostek typu Ronis. Zwodowany 1 lipca 1926 roku we francuskiej stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes, został przyjęty do służby w marynarce łotewskiej w 1927 roku. W wyniku aneksji Łotwy przez ZSRR jednostka została w sierpniu 1940 roku włączona do Floty Bałtyckiej bez zmiany nazwy. Po agresji Niemiec na ZSRR okręt został samozatopiony 24 czerwca 1941 roku w Lipawie. Podniesiony przez Niemców, w 1943 roku został złomowany.

Projekt i budowa

Okręty podwodne typu Ronis zostały zamówione przez rząd Łotwy we Francji. Zawarty w październiku 1924 roku kontrakt opiewał na 6,5 mln łatów^[1]^[a]. Głównym konstruktorem jednostek był inż. Jean Simonot(inne języki)^[2]^[3]. Okręty miały tradycyjny dla konstrukcji francuskich układ wyrzutni torped: dwie stałe na dziobie i dwa zewnętrzne podwójne obracalne aparaty torpedowe na pokładzie^[2]^[4].

„Ronis” został zbudowany w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes^[5]^[6]. Stępkę okrętu położono w 1925 roku^[2]^[4], a zwodowany został 1 lipca 1926 roku^[3]^[5].

Dane taktyczno-techniczne

Rzut boczny okrętów typu Ronis.

„Ronis” był okrętem podwodnym konstrukcji dwukadłubowej o długości całkowitej 55 metrów, szerokości 4,8 metra i zanurzeniu 3,6 metra^[2]^[5]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 390 ton, a w zanurzeniu 514 ton^[2]^[7]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer(inne języki) o łącznej mocy 1300 KM, a pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym o łącznej mocy 700 KM^[2]^[5]. Dwa wały napędowe poruszające dwoma śrubami zapewniały prędkość 14 węzłów na powierzchni i 9 węzłów w zanurzeniu^[2]^[3]. Zapas paliwa wynosił 19 ton^[5]^[6]. Zasięg wynosił 1600 Mm przy prędkości 14 węzłów w położeniu nawodnym i 85 Mm przy prędkości 4,5 węzła w zanurzeniu^[2]^[6]^[b]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów^[2]^[4].

Okręt wyposażony był w sześć wyrzutni torped kalibru 450 mm: dwie stałe dziobowe oraz dwa obracalne podwójne aparaty torpedowe usytuowane przed i za kioskiem, zakryte osłonami, z łącznym zapasem ośmiu torped^[2]^[4]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo przeciwlotnicze kal. 75 mm M1925 L/35 oraz dwa karabiny maszynowe kal. 8 mm^[2]^[3]^[c].

Załoga okrętu składała się z 27 oficerów, podoficerów i marynarzy^[2]^[5]^[d].

Służba

„Ronis” wraz z bliźniaczym „Spidola” zostały przyjęte do służby w marynarce łotewskiej w 1927 roku^[2]^[4]. Koniec służby nastąpił w sierpniu 1940 roku w wyniku aneksji Łotwy przez ZSRR^[2]^[4]. Jednostka została 19 sierpnia 1940 roku bez zmiany nazwy włączona do Floty Bałtyckiej, trafiając do stoczni na remont^[2]^[4]. W momencie agresji Niemiec na ZSRR „Ronis” nadal znajdował się w stoczni remontowej w Lipawie^[8]. 24 czerwca 1941 roku rozkazem kpt. mar. J. Afanasjewa (dowódcy niszczyciela „Lenin”(inne języki)) okręt został samozatopiony za pomocą ładunków wybuchowych, aby uniknąć zdobycia przez wroga^[5]^[8]^[e]. Podniesiony przez Niemców, w 1943 roku został złomowany^[4].

Uwagi

↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 353 podaje, że okręty zamówiono w 1925 roku.
↑ Lipiński 1999 ↓, s. 665 podaje, że zasięg na powierzchni miał wielkość 2000 Mm przy prędkości 10 węzłów.
↑ Parkes 1933 ↓, s. 359 podaje, że okręt uzbrojony był w trzy karabiny maszynowe.
↑ Parkes 1933 ↓, s. 359 podaje, że liczebność załogi wynosiła 34 osoby.
↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 185 podaje błędnie, że okręt został samozatopiony 14 czerwca 1941 roku; Gogin 2015P ↓ podaje, że do zdarzenia doszło 23 czerwca 1941 roku, zaś Lipiński 1999 ↓, s. 139 podaje, że samozatopienie miało miejsce w Tallinnie.

Przypisy

↑ Legzdiņš 2002 ↓, s. 17.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Gogin 2015R ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d Fontenoy 2007 ↓, s. 185.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Gogin 2015P ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 353.
↑ ^a ^b ^c Parkes 1933 ↓, s. 359.
↑ Lipiński 1999 ↓, s. 665.
↑ ^a ^b Kosiarz 1988 ↓, s. 229.

Bibliografia

Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
Ivan Gogin: RONIS submarines (1927/1940). Navypedia. [dostęp 2019-11-10]. (ang.).
Ivan Gogin: RONIS submarines (1927). Navypedia. [dostęp 2019-11-10]. (ang.).
Edmund Kosiarz: Druga wojna światowa na Bałtyku. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1988, seria: Historia Morska. ISBN 83-215-3268-3.
Hugo Legzdiņš: Ronis - mana būdiņa un pils. Riga: Latvijas mutvârdu vçstures pçtnieku asociâcija DZÎVESSTÂSTS, 2002. ISBN 9984-9599-0-2. (łot.).
Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1933. London: Sampson Low, Marston & Co., 1933. (ang.).

[2] Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 353 podaje, że okręty zamówiono w 1925 roku.

[9] Lipiński 1999 ↓, s. 665 podaje, że zasięg na powierzchni miał wielkość 2000 Mm przy prędkości 10 węzłów.

[10] Parkes 1933 ↓, s. 359 podaje, że okręt uzbrojony był w trzy karabiny maszynowe.

[11] Parkes 1933 ↓, s. 359 podaje, że liczebność załogi wynosiła 34 osoby.

[13] Fontenoy 2007 ↓, s. 185 podaje błędnie, że okręt został samozatopiony 14 czerwca 1941 roku; Gogin 2015P ↓ podaje, że do zdarzenia doszło 23 czerwca 1941 roku, zaś Lipiński 1999 ↓, s. 139 podaje, że samozatopienie miało miejsce w Tallinnie.

[CITEREFLegzdiņš200217-1] Legzdiņš 2002 ↓, s. 17.

[CITEREFGogin2015R-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Gogin 2015R ↓.

[CITEREFFontenoy2007185-4] Fontenoy 2007 ↓, s. 185.

[CITEREFGogin2015P-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Gogin 2015P ↓.

[CITEREFGardinerChesneau1980353-6] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 353.

[CITEREFParkes1933359-7] Parkes 1933 ↓, s. 359.

[CITEREFLipiński1999665-8] Lipiński 1999 ↓, s. 665.

[CITEREFKosiarz1988229-12] Kosiarz 1988 ↓, s. 229.

[1]

[a]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[b]

[c]

[d]

[8]

[e]