Roman Tomczak
Roman Tomczak (ur. 19 października 1900 w Łąkie, zm. 21 maja 1973 we Wrocławiu) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski i śląski, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej i Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 ogniomistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 października 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 maja 1973 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Wojciecha i Elżbiety z Maciejewskich. W 1917 wcielony do armii niemieckiej i w jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej[1].
W 1918 powrócił na Kujawy i wziął udział w walkach powstańczych między innymi o wyzwolenie Inowrocławia. W styczniu 1919 został przydzielony do 4 baterii 1 Wielkopolskiego pułku artylerii ciężkiej. Delegowany do śląskich wojsk powstańczych, walczył w I powstaniu śląskim. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył w składzie 4. baterii 17 pułku artylerii ciężkiej. 19 sierpnia 1920 pod Ciechanowem spokojem, odwagą i zimną krwią podnosił ducha kolegów i pod ogniem nieprzyjaciela celnym ogniem na wprost odrzucił wroga za co przez Naczelnego Wodza został mu nadany Krzyż Orderu Virtuti Militari V klasy[2][1].
Po zakończeniu działań bojowych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. Ukończył szkołę podoficerską w Śremie i awansował na stopień plutonowego[1].
W 1929 przeszedł do rezerwy i podjął pracę w Wydziale Powiatowym w Ostrowie Wielkopolskim[1].
W 1939 powtórnie zmobilizowany. Przeszedł szlak bojowy 9 pułku artylerii ciężkiej. W okresie okupacji aktywny członek ZWZ-AK, mianowany ogniomistrzem[1].
Zmarł we Wrocławiu, spoczywa na cmentarzu Świętej Rodziny.
Był żonaty z Marianną z Kowalczyków; dzieci: Irena, Zbigniew, Anna i Krzysztof[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3239 – 13 maja 1921[3]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 153.
- ↑ Kiciński 1928 ↓, s. 15, 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 11 czerwca 1921 roku, s. 1034.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Adam Kiciński: Zarys historii wojennej 7-go pułku artylerii ciężkiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.