Robert Hillsborough
Robert Hillsborough (ur. 1944, zm. 1977) – amerykański ogrodnik i członek społeczności LGBT. Jego brutalne zabójstwo w 1977 roku stało się jednym z katalizatorów emancypacji osób LGBT w Stanach Zjednoczonych. Choć Hillsborough był 19. gejem zamordowanym w USA z powodu swojej orientacji seksualnej w ciągu 19. poprzednich miesięcy, dopiero jego śmierć przedostała się do zbiorowej świadomości dzięki mediom[1]. Jego zabójstwo przyczyniło się także do zgalwanizowania społeczności LGBT wokół wspólnej walki o prawa człowieka[2].
Morderstwo
edytujHillsborough urodził się 10 marca 1944[3]. Był ogrodnikiem, od połowy lat 70. XX wieku opiekował się zielenią jednego z placów zabaw dla dzieci w centrum San Francisco, dzieci przezywały go Mr. Greenjeans („pan zielone jeansy”)[4]. Wieczorem 21 czerwca 1977 wybrał się na dyskotekę ze swoim chłopakiem, Jerrym Taylorem. Około północy obaj wyszli z klubu i podjechali do hamburgerowni typu drive-in[2], gdzie grupa młodzieży rozpoznała w nich gejów. Czterech młodych mężczyzn zaatakowało ich słownie oraz kilkukrotnie uderzyło Hillsborougha przez otwarte okno samochodu. Gdy ten wycofał z miejsca parkingowego i ruszył w kierunku domu, napastnicy także ruszyli za nimi swoim autem. Gdy Hillsborough i Taylor wysiedli z samochodu pod swoim domem w dzielnicy Mission, zostali zaatakowani na rogu ulic Dziewiętnastej i Lexington. Taylor salwował się ucieczką przez wysoki płot, Hillsborough jednak został powalony na ziemię i pobity, a jeden z członków grupy zadał mu piętnaście ciosów nożem w twarz i klatkę piersiową[1][4][5]. Napastnicy krzyczeli „Ciota, ciota” oraz „To w imię Anity”[6], zapewne odnosząc się do znanej ówcześnie aktywistki Anity Bryant, będącej twarzą kampanii Save Our Children walczącej o odrzucenie prawa antydyskryminacyjnego na Florydzie[2][7].
Sąsiedzi wezwali policję i karetkę pogotowia, jednak Hillsborough został uznany za zmarłego trzy kwadranse po ataku, po przewiezieniu do pobliskiego szpitala[2]. Napastników ujęto jeszcze tego samego dnia. Zabójca, John Cordova, miał w chwili zbrodni 19 lat, pozostali napastnicy (Thomas Spooner, Michael Chavez i Richard Ojeda) od 16 do 21[1][2]. Cordova i Spooner zostali oskarżeni o morderstwo („zabójstwo pierwszego stopnia” w amerykańskim systemie prawnym); pierwszego z nich skazano na 10 lat pozbawienia wolności, drugi został uniewinniony, pozostałym dwóm członkom grupy nie postawiono zarzutów bowiem świadkowie zeznali, że nie wysiedli oni z samochodu[3].
Matka zabitego, a także burmistrz George Moscone w publicznych oświadczeniach wskazali, że inspiratorami zabójstwa byli Anita Bryant oraz senator John Briggs, polityk liczący na wsparcie chrześcijańskich fundamentalistów w walce o fotel gubernatora stanu Kalifornia[5][6][8][9]. Burmistrz nakazał także opuszczenie flag w mieście do połowy masztu[8]. W reakcji m.in. na to morderstwo, społeczność LGBT w San Francisco zorganizowała 26 czerwca największy aż do tego czasu marsz dumy[6] (Gay Freedom Day Parade), wzięło w nim udział pomiędzy 200 tysięcy[5] a ćwierć miliona uczestników[1][8] (niektóre źródła wspominają nawet o 300 tys. uczestników)[2][3]. Mimo obaw policji, i marsz, i pogrzeb Hillsborougha odbyły się bez większych incydentów[8]. Podczas marszu Harvey Milk ogłosił zamiar kandydowania do rady miejskiej[8].
Matka Roberta Hillsborough w lipcu wytoczyła proces Anicie Bryant, jej mężowi, senatorowi Briggsowi i innym osobom o spiskowanie w celu odebrania mu praw obywatelskich poprzez rozpętanie „kampanii nienawiści, bigoterii i uprzedzeń przeciwko niemu i innym homoseksualistom”, jednak sąd oddalił pozew[5][10].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Josh Sides, Erotic City: Sexual Revolutions and the Making of Modern San Francisco, Oxford University Press, 19 października 2009, s. 153–154, ISBN 978-0-19-970339-5 [dostęp 2017-10-30] (ang.).
- ↑ a b c d e f James Vest, The History of Whiz Burger, an LGBT Landmark, „7x7 Bay Area”, 26 czerwca 2015 [dostęp 2017-10-30] (ang.).
- ↑ a b c Will Kohler, The Forgotten Lost – June 21, 1977: The Brutal Murder Of Robert Hillsborough Rocks San Francisco and the Nation, „Back2Stonewall”, 22 czerwca 2017 [dostęp 2017-10-30] (ang.).
- ↑ a b Lillian Faderman, The Gay Revolution: The Story of the Struggle, Simon and Schuster, 27 września 2016, s. 360, ISBN 978-1-4516-9412-3 [dostęp 2017-10-30] (ang.).
- ↑ a b c d Dudley Clendinen, Adam Nagourney, Out for good: the struggle to build a gay rights movement in America, New York, N.Y.: Simon & Schuster, 1999, s. 319, ISBN 0-684-81091-3, OCLC 40668240.
- ↑ a b c Robert O. Self, All in the Family: The Realignment of American Democracy Since the 1960s, Farrar, Straus and Giroux, 18 września 2012, s. 168, ISBN 978-1-4299-5556-0 [dostęp 2017-10-30] (ang.).
- ↑ Robert B. Ridinger, Speaking for Our Lives: Historic Speeches and Rhetoric for Gay and Lesbian Rights (1892-2000), Routledge, 25 lutego 2014, s. 380–381, ISBN 978-1-317-76634-6 [dostęp 2017-10-30] (ang.).
- ↑ a b c d e Richard Peddicord, Gay and Lesbian Rights: A Question--sexual Ethics Or Social Justice?, Rowman & Littlefield, 1996, s. 84–85, ISBN 978-1-55612-759-5 [dostęp 2017-10-30] (ang.).
- ↑ Police Press Hunt for Slayers of Gay, „The San Francisco Examiner”, 23 czerwca 1977, s. 3.
- ↑ F. Fejes, Gay Rights and Moral Panic: The Origins of America’s Debate on Homosexuality, Springer, 25 lutego 2016, s. 160, ISBN 978-0-230-61468-0 [dostęp 2017-10-30] (ang.).