Rada Starszych (Francja)

Rada Starszych fr. Conseil des Anciens – izba wyższa francuskiego parlamentu w latach 1795 – 1799. Jest pierwowzorem obecnego Senatu francuskiego (łac. Senatus: od senex – starszy – dosłownie Rada starszych).

Poseł Bouquerot de Voligny (1755-1841) w stroju członka Rady Starszych

Historia rady

edytuj
 
Godło Rady Starszych

Rada Starszych została powołana przez Dyrektoriat w ramach Konstytucji Roku III, uchwalonej 22 lipca 1795 (5 fructidora roku III), jako izba wyższa parlamentu. Niższą izbą była Rada Pięciuset.[1]

Posiedzenia Rady Starszych odbywały się w Pałacu Tuileries w Paryżu. Członkowie Rady Starszych posiadali swój charakterystyczny strój służbowy, z szatami, peleryną i kapeluszem, podobnie jak członkowie Rady Pięciuset i Dyrektorzy.[2]

Rada Starszych została zlikwidowana wraz z wprowadzeniem Konsulatu przez Napoleona po przewrocie 18 brumaire’a na przełomie 18 i 19 brumaire'a roku VII tj. z 9 na 10 listopada 1799.

Zasady działania

edytuj
 
Rada Starszych w trakcie posiedzenia

Budowa

edytuj

W jej skład wchodziło 250 osób, które zmieniały się o 1/3 co rok. Aby zostać członkiem Rady Starszych należało ukończyć 40. rok życia i mieszkać na terenie Francji co najmniej 15 lat bezpośrednio przed wyborami.

Przyjmowanie ustaw

edytuj

Rada Starszych przyjmowała lub odrzucała projekty ustaw, zwanymi rezolucjami, zgłaszane przez Radę Pięciuset. Nie posiadała uprawnień do sporządzania własnych projektów ustaw, ale odrzucane przez nią projekty nie mogły zostać ponownie zgłoszone przez co najmniej rok.

Wybór dyrektorów

edytuj

Rada Starszych wybierała pięciu dyrektorów, sprawujących władzę egzekutywą, z listy 50 kandydatów zgłoszonych przez Radę Pięciuset w tajnym głosowaniu.

Przewodniczący Rady Starszych

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Michel Troper, « La séparation des pouvoirs dans la Constitution de l'an III », in Gérard Gérard et Jean-Pierre Machelon (dir.), La Constitution de l’an III. Boissy d’Anglas et la naissance du libéralisme constitutionnel, PUF, 1999, ss. 51-71, ISBN 978-2-13-050332-3.
  2. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/btv1b6953456x accessed 30/4/2017

Linki zewnętrzne

edytuj