Rachunek różnicowy

dział matematyki z pogranicza analizy

Podstawowe typy różnic skończonych

edytuj
 
Trzy typy różnic skończonych: backward (w tył), central (centralna), forward (w przód). Różnica centralna wokół x daje najlepsze przybliżenie pochodnej funkcji w punkcie  .

Podstawowym pojęciem rachunku różnicowego jest pojęcie różnic skończonych. Rozważa się trzy podstawowe typy różnic skończonych: różnica w przód, różnica w tył oraz różnica centralna.

Różnica w przód   dla funkcji   używa wartości funkcji w punktach   i  :

 

W zależności od zastosowania odległość   może być zmienna lub stała.

Gdy nie jest podane,   domyślnie przyjmuje wartość 1, czyli

 

Różnica w tył   używa wartości funkcji w punktach   i  , zamiast wartości w punktach   i  :

 

Różnica centralna   określona wzorem:

 
 

Pochodna funkcji jednej zmiennej i wzór różnicowy

edytuj

Pochodną funkcji zmiennej rzeczywistej   pochodną definiuje się za pomocą granicy ilorazu różnicowego

 

W matematyce dyskretnej odpowiednikiem tego wzoru jest wzór różnicowy:

 

Różnice skończone dla funkcji wielu zmiennych

edytuj

Oblicza się także różnice skończone w przypadku funkcji wielu zmiennych; są one dyskretnym odpowiednikiem pochodnych cząstkowych. Np. dla pochodnych pierwszego i drugiego rzędu mamy następujące wzory:

 
 
 
 
 

Rachunek różnicowy na funkcjach ze zbioru liczb naturalnych

edytuj

W przypadku funkcji zmiennej rzeczywistej   pochodną definiuje się jako

 

W dziedzinie ciągów liczbowych czy w kombinatoryce operujemy na funkcjach o dziedzinie liczb naturalnych,   W tym przypadku do wartości   możemy się zbliżyć najbliżej na odległość równą 1, czyli obliczamy   Dlatego  

Odpowiednikiem funkcji potęgowej o wykładniku całkowitym jest tu tzw. potęga krocząca ubywająca   lub przyrastająca   Działanie operatora   na funkcję   daje w wyniku:

 

Jest to wzór analogiczny do pochodnej funkcji potęgowej  

Operator   podobnie jak operator   jest przekształceniem liniowym:

 
 

Istnieje operacja odwrotna do różnicowania – jest to sumowanie, dyskretna analogia całki. Występuje ona również w wersji nieoznaczonej i oznaczonej. W szczególności

 

co przypomina wzór na całkę  

Przekształcenie Abela jest dyskretnym odpowiednikiem całkowania przez części.

Zobacz też

edytuj

Bibliografia

edytuj

W języku polskim

  • Z. Fortuna, B. Macukow, J. Wąsowski, Metody numeryczne Podręczniki akademickie Elektronika, informatyka, telekomunikacja, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1982, s. 285–312.
  • D. Potter, Metody obliczeniowe fizyki, fizyka komputerowa, Warszawa: PWN, 1982, s. 19–43.
  • J. Szmelter, Metody komputerowe w mechanice, Warszawa: PWN, 1980, s. 150–157.
  • A. Ralston, Wstęp do analizy numerycznej, Warszawa: PWN, 1971.

W innych językach

Linki zewnętrzne

edytuj