Poradlne
Poradlne, podatek poradlny – w dawnej Polsce danina prawa książęcego zależna od rozmiarów ziemi uprawnej, od XIV wieku łanowe, a od 1629 coraz częściej zastępowana przez podymne.
Stały podatek od dóbr ziemskich wprowadzony przez Kazimierza Wielkiego, w wysokości 12 groszy w dobrach rycerskich oraz 24 groszy w dobrach klasztornych.
Na mocy przywileju koszyckiego z 1374 roku podatek poradlny dla szlachty zmniejszono z 12 do 2 groszy z łana. W 1381 w ramach kompromisu zwolniono z podatków kościelne majątki ziemskie, a więc i z poradlnego[1].
„Poradlne” to także dziesięcina na rzecz Kościoła w naturze w wysokości 12 miar zboża (tzw. „małdrat”, zob. Miary pruskie i niemieckie), zwykle po 4 miary pszenicy, żyta i owsa, lub w pieniądzach[2].
Zobacz też
edytuj
Przypisy
edytuj- ↑ Roman Grodecki, Stanisław Zachorowski, Jan Dąbrowski: Dzieje Polski średniowiecznej. Od roku 1333—1506. Kraków 1995, s.199.
- ↑ Juliusz Bardach, Gerard Labuda, Rozwój gospodarki towarowej na wsi i w mieście, w: Historia Polski, opr. Tadeusz Manteuffel, PWN Warszawa 1960, s. 373.