Ponad Piekło Przełączka

przełęcz w Tatrach

Ponad Piekło Przełączka (słow. Ponad Peklo zárez[1]) – wybitna przełęcz w słowackiej części Tatr Wysokich, położona w środkowym odcinku Jagnięcej Grani – północno-zachodniej grani Jagnięcego Szczytu. Oddziela Ponad Piekło Basztę na południowym wschodzie od najbliższego wierzchołka Skoruszowej Kopy – Wielkiej Skoruszowej Kopy – na północnym zachodzie[2].

Ponad Piekło Przełączka
Ilustracja
Ponad Piekło Przełączka wśród podpisanych obiektów
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Ponad Piekło Baszta, Skoruszowa Kopa

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej znajduje się punkt z opisem „Ponad Piekło Przełączka”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Ponad Piekło Przełączka”
Ziemia49°13′19,9″N 20°12′08,1″E/49,222194 20,202250

Południowo-zachodnie stoki Jagnięcej Grani opadają tu do Doliny Kołowej, natomiast północno-wschodnie – do Jagnięcego Kotła w Dolinie Skoruszowej. W stronę Doliny Kołowej zbiega trawiaste zbocze poprzetykane urwistymi skałkami. Do Jagnięcego Kotła spada szeroka depresja zwężająca się w dolnej części[2].

Podobnie jak cała Jagnięca Grań, Ponad Piekło Przełączka jest niedostępna dla turystów i taterników – wspinaczka obecnie jest tutaj zabroniona[3]. Najdogodniejsze drogi na przełęcz prowadzą granią z obu stron[2].

Pierwsze wejścia miały miejsca przy pierwszych przejściach Jagnięcej Grani[2].

Forma nazwy przełęczy pochodzi z gwary podhalańskiej[4].

Przypisy

edytuj
  1. Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-11].
  2. a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 162–163. ISBN 83-217-2472-8.
  3. Górska Gazeta Internetowa. Słowackie przepisy dla taterników. [dostęp 2014-01-10].
  4. Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XII. Wschodnia Batyżowiecka Przełęcz – Litworowa Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1965, s. 135.