Ponad Piekło Baszta

Ponad Piekło Baszta (słow. Ponad Peklo bašta[1]) – wzniesienie w słowackiej części Tatr Wysokich, położone w środkowym fragmencie Jagnięcej Grani – północno-zachodniej grani Jagnięcego Szczytu. Od Małej Jagnięcej Baszty na południowym wschodzie jest oddzielona Niżnim Jagnięcym Przechodem, a od najbliższego wierzchołka Skoruszowej Kopy – Wielkiej Skoruszowej Kopy – na północnym zachodzie oddziela ją Ponad Piekło Przełączka. Szczyt Ponad Piekło Baszty tworzy kilka turniczek[2].

Ponad Piekło Baszta
Ponad Peklo bašta
Ilustracja
Ponad Piekło Baszta wśród opisanych obiektów
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Ponad Piekło Baszta”
Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Ponad Piekło Baszta”
Ziemia49°13′19,1″N 20°12′09,6″E/49,221972 20,202667

Południowo-zachodnie stoki Jagnięcej Grani opadają tu do Doliny Kołowej, natomiast północno-wschodnie – do Jagnięcego Kotła w Dolinie Skoruszowej. Stoki zbiegające do Doliny Kołowej są trawiaste i poprzetykane skałkami. W północno-wschodniej ścianie Ponad Piekło Baszty można wyróżnić dwie duże trawiasto-skaliste grzędy, podcięte z dołu[2].

Podobnie jak cała Jagnięca Grań, Ponad Piekło Baszta jest niedostępna dla turystów i taterników – wspinaczka obecnie jest tutaj zabroniona[3]. Najdogodniejsze drogi na turnię prowadzą granią z sąsiednich przełęczy[2].

Pierwsze wejścia miały miejsca przy pierwszych przejściach Jagnięcej Grani[2].

Forma nazwy turni pochodzi z gwary podhalańskiej[4].

Przypisy

edytuj
  1. Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-08].
  2. a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 162. ISBN 83-217-2472-8.
  3. Górska Gazeta Internetowa. Słowackie przepisy dla taterników. [dostęp 2014-01-10].
  4. Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XII. Wschodnia Batyżowiecka Przełęcz – Litworowa Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1965, s. 135.