Ponad Kocioł Turnia

Ponad Kocioł Turnia (słow. Čertova veža, niem. Kesselturm, węg. Katlan-torony[1]) – turnia o wysokości ok. 2525 m n.p.m. w słowackich Tatrach Wysokich, w grani bocznej odchodzącej od Małego Gerlacha. Od Małego Gerlacha oddziela ją Lawiniasta Przełączka, a od Zadniej Ponad Próbę Turni w grani Ponad Próbę TurniPrzełączka nad Kotłem. Opadająca do Doliny Wielickiej ściana północno-wschodnia stanowi obramowanie dla Żlebu Karczmarza, ściana południowa opada do Gerlachowskiego Kotła.

Ponad Kocioł Turnia
Ilustracja
Ponad Kocioł Turnia widoczna z Doliny Wielickiej (pierwsza wybitniejsza turnia od lewej)
Państwo

 Słowacja

Położenie

Wysokie Tatry

Pasmo

Tatry, Karpaty

Wysokość

2525 m n.p.m.

Pierwsze wejście

ok. 1911
Artur Maurer wraz z towarzyszem

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole nieco na prawo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Ponad Kocioł Turnia”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Ponad Kocioł Turnia”
Ziemia49°09′41″N 20°08′21″E/49,161389 20,139167
Położenie w masywie Gerlacha

Turnia dostępna jest jedynie dla taterników, ponieważ nie prowadzi na nią żaden znakowany szlak turystyczny. Polska nazwa Ponad Kocioł Turni pochodzi od Gerlachowskiego Kotła. W języku słowackim długo nie posiadała własnej nazwy, traktowano ją jako część grani łączącej Mały Gerlach z Ponad Ogród Turnią zwanej Čertov chrbát.

Pierwsze wejścia turystyczne:

  • Artur Maurer wraz z towarzyszem, ok. 1911 r. – letnie
  • L. Vodháněl i towarzysze, 22 kwietnia 1950 r. – zimowe.

Przypisy

edytuj
  1. Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.

Bibliografia

edytuj
  • Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XII. Wschodnia Batyżowiecka Przełęcz – Litworowa Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1965, s. 126.
  • Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 141. ISBN 83-909352-2-8.