Pola Stawowe

Pola Stawowe, do 1945 niem.Teich Äcker^[a] – obszar we Wrocławiu na południe od dworca Wrocław Główny w rejonie otoczonym współcześnie ulicami Glinianą, Gajową, Borowską i Suchą na terenie obecnego osiedla Huby.

Historia

W 1868 w granice administracyjne Wrocławia został włączony obszar na południe od dworca głównego, obejmujący między innymi obecne osiedle Huby, zwany Pola Stawowe, na którym znajdował się m.in. ogród miejski i staw rybny w miejscu, gdzie znajdowało się wyrobisko gliny^[b]. Po przyłączeniu tego terenu do miasta powstało kilka projektów zagospodarowania tego miejsca. W 1868 architekt H. Lüdtke postulował, by w tym miejscu powstał park. Następna koncepcja została ogłoszona w roku 1870 przez Carla Johanna Christiana Zimmermanna, który postulował stworzenie parku krajobrazowego wokół wznoszonej właśnie świątyni ewangelickiej. Teren zagospodarowano według innego planu, który opracował Ludwig Fintelmann – czterohektarowy zieleniec. Była to koncepcja tymczasowa, zakładająca stworzenie w przyszłości dużego parku w tym miejscu. Park jednak nigdy nie powstał, a w 1891 koncepcję zarzucono wraz z wybudowaniem Parku Południowego. Same Pola Stawowe ograniczono po wytyczeniu ulic Dyrekcyjnej, Dawida i Joannitów. Pozostały obszar zadrzewiono i w tej postaci pozostał do czasów II wojny światowej^[1].

Kościół Zbawiciela z charakterystyczną wieżą o wysokości 66 metrów rozebrano po II wojnie światowej, jak również znajdującą się przy ul. Joannitów ewangelicką szkołę dla chłopców. Park w tym miejscu, zwany potocznie „małpim gajem”, istniał do 1975. Był zaniedbany i zarośnięty krzewami, wśród mieszkańców cieszył się złą sławą. W 1975 zapadła decyzja o wybudowaniu w tym miejscu dworca autobusowego, który funkcjonował tu do końca 2013 r., kiedy podjęto budowę na jego miejscu nowej galerii handlowej Wroclavia^[1] z (umieszczonym w podziemiu) głównym autobusowym Dworcem Wrocław. Budowę tę ukończono i oddano do użytku w październiku 2017.

Uwagi

↑ Od nich wywodzi swą nazwę droga łącząca je z miastem: ul. Stawową, Glinianą do ul. Stawowa (pierwotnie Teich Gasse, później Teichstraße).
↑ W sąsiedztwie tego wyrobiska znajdowała się wieś Lehmgruben (niem. Lehm=glina, Grube=kopalnia), wzmiankowana już 1346 pod nazwami niemiecką Leimgruben oraz łacińskimi argillae-fodinae, również nova villa prope Argille fodinas jako miejska własność; w późniejszych dokumentach miejscowość opisywana jest jako Dorf bei den Lehmgruben („wieś przy gliniankach”), Dorf beim Gericht („przy sądzie”) lub Dorf beim Galgen („przy szubienicy”); później powstało tu miejskie osiedle, które w od 1945 nosiło polską nazwę Glinianki, a ulica przebiegająca tędy do dziś nosi nazwę ulicy Glinianej.

Przypisy

↑ ^a ^b Magda Nogaj: Od kościoła do wielkiej galerii handlowej. Wroclavia kończy rok – jak zmieniało się to miejsce. Gazeta Wyborcza, 2018-10-2018. [dostęp 2018-10-20].

[Stawowa-1] Od nich wywodzi swą nazwę droga łącząca je z miastem: ul. Stawową, Glinianą do ul. Stawowa (pierwotnie Teich Gasse, później Teichstraße).

[Lehmgruben-2] W sąsiedztwie tego wyrobiska znajdowała się wieś Lehmgruben (niem. Lehm=glina, Grube=kopalnia), wzmiankowana już 1346 pod nazwami niemiecką Leimgruben oraz łacińskimi argillae-fodinae, również nova villa prope Argille fodinas jako miejska własność; w późniejszych dokumentach miejscowość opisywana jest jako Dorf bei den Lehmgruben („wieś przy gliniankach”), Dorf beim Gericht („przy sądzie”) lub Dorf beim Galgen („przy szubienicy”); później powstało tu miejskie osiedle, które w od 1945 nosiło polską nazwę Glinianki, a ulica przebiegająca tędy do dziś nosi nazwę ulicy Glinianej.

[st1-3] Magda Nogaj: Od kościoła do wielkiej galerii handlowej. Wroclavia kończy rok – jak zmieniało się to miejsce. Gazeta Wyborcza, 2018-10-2018. [dostęp 2018-10-20].

[a]

[b]

[1]