Platon (Jovanović)

Platon, imię świeckie Milivoje Jovanović (ur. 29 września 1874 w Belgradzie, zm. 4/5 maja 1941) – serbski biskup prawosławny, święty męczennik prawosławny.

Platon

Milivoje Jovanović
Biskup banjalucki
Kraj działania	Jugosławia
Data i miejsce urodzenia	29 września 1874 Belgrad
Data śmierci	4/5 maja 1941
Miejsce pochówku	Sobór Chrystusa Zbawiciela w Banja Luce
Biskup banjalucki
Okres sprawowania	1939–1941
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Serbski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia banjalucka
Śluby zakonne	1895
Chirotonia biskupia	4 września 1936

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	4 września 1936
Miejscowość	Sremski Karlovci
Miejsce	Sobór św. Mikołaja
Konsekrator	Barnaba
Współkonsekratorzy	Dosyteusz (Vasić), Anastazy (Gribanowski), Ireneusz (Ćirić), Sawa (Trlajić), Makary (Iljinski)

Święty

Czczony przez	Cerkiew prawosławną
Kanonizacja	21 maja 2000 Belgrad przez Serbski Kościół Prawosławny
Wspomnienie	22 kwietnia/5 maja

Życiorys

Był synem oficera armii serbskiej. W 1896 ukończył seminarium duchowne w Belgradzie; rok wcześniej, jako student III roku, złożył wieczyste śluby mnisze. Po uzyskaniu dyplomu seminarium wyjechał na dalszą naukę do Moskiewskiej Akademii Duchownej, gdzie w 1901 uzyskał tytuł kandydata nauk teologicznych. Otrzymał godność przełożonego monasteru Rajinovac. Od 1902 był ponadto katechetą w I gimnazjum w Belgradzie, zaś przed następne cztery lata – w Szkole Nauczycielskiej. Do 1919 kontynuował pracę dydaktyczną. W wymienionym roku przeszedł na emeryturę i został wyznaczony przez Święty Synod Serbskiego Kościoła Prawosławnego na kierownika Szkoły Mniszek, a następnie także na przełożonego monasteru Rakovica. Przed 1936 został przeniesiony do klasztoru Krušedol, gdzie także kierował wspólnotą.

Działalność duszpasterską łączył z pracą publicystyczną i badawczą. Współpracował z oficjalnymi organami prasowymi Serbskiego Kościoła Prawosławnego, publikował w prasie prawosławnej i świeckiej. Wydał monografię poświęconą historii przedstawicielstwa Patriarchatu Serbskiego w Moskwie.

W czerwcu 1936 otrzymał nominację na biskupa morawickiego, wikariusza archieparchii belgradzko-karłowickiej. W jego chirotoni biskupiej, jaka odbyła się 4 października 1936 w Karłowicach, jako konsekratorzy udział wzięli patriarcha serbski Barnaba, metropolita zagrzebski Dosyteusz, zwierzchnik Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji metropolita Anastazy, biskup backi Ireneusz, sremski Sawa i bostoński Makary (Rosyjski Kościół Prawosławny poza granicami Rosji).

Uczestniczył w organizowanych przez Serbski Kościół Prawosławny protestach przeciw podpisaniu konkordatu. Brał udział w zatrzymanej i brutalnie rozpędzonej przez żandarmerię procesji w intencji wyzdrowienia patriarchy Barnaby, która stanowiła zarazem część kampanii antykonkordatowej, w dniu 19 lipca 1937 w Belgradzie.

4 września 1938 przeniesiony na katedrę ochrydzko-bitolską, zaś w grudniu 1939 – na katedrę banjalucką.

W czasie II wojny światowej, po proklamowaniu marionetkowego Niepodległego Państwa Chorwackiego, odmówił wyjazdu do Serbii. Razem z członkami sądu duchownego eparchii banjaluckiej, swoimi najbliższymi współpracownikami, postanowił pozostać w eparchii nawet w sytuacji zagrożenia życia. W nocy z 4 na 5 maja 1941 chory hierarcha został wywieziony ze swojego mieszkania, poddany torturom i zamordowany przez ustaszy razem z ks. Dušanem Suboticiem. Ciała duchownych zabójcy wrzucili do rzeki Vrbas.