Wikipedia

Piotr Szczepanik

polski piosenkarz, gitarzysta, aktor

Piotr Stanisław Szczepanik (ur. 14 lutego 1942 w Lublinie, zm. 20 sierpnia 2020 w Jastkowie) – polski piosenkarz, aktor i gitarzysta.

Piotr Szczepanik
Ilustracja
Piotr Szczepanik, 14 sierpnia 2007
Data i miejsce urodzenia

14 lutego 1942
Lublin

Data i miejsce śmierci

20 sierpnia 2020
Jastków

Instrumenty

gitara

Gatunki

poezja śpiewana

Zawód

piosenkarz, aktor, gitarzysta

Aktywność

1963–2020

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Grób Piotra Szczepanika na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

edytuj

Studiował historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[1] i tam rozpoczął działalność artystyczną w kabarecie „Czart” występującym w kultowej lubelskiej kawiarni „Czarcia łapa”, mieszczącej się na Starym Mieście, oraz w Akademii Medycznej „Dren 59”. Debiutował w 1963 na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Znany jest z takich przebojów jak Żółte kalendarze (autor tekstu: Jerzy Miller, autor muzyki: Andrzej Korzyński[2]), Kochać, Goniąc kormorany (autorem obu tekstów jest Andrzej Tylczyński), Puste koperty, Zabawa podmiejska, Nigdy więcej i innych.

Na przełomie lat 60. i 70. XX w. wraz z Bohdanem Łazuką i Jackiem Fedorowiczem prezentował program estradowo-kabaretowy „Popierajmy się”. W latach 70. występował solo (przy akompaniamencie gitary) w programach muzyczno-poetyckich oraz z recitalami pieśni i romansów. Śpiewał także utwory Adama Nowaka. Ponadto spełniał się jako aktor (zagrał m.in. tytułową rolę w telewizyjnej adaptacji „Chama” Elizy Orzeszkowej, 1979).

Wspierając NSZZ „Solidarność”, od 1980 do 1989, był, wraz z najwybitniejszymi twórcami polskiej kultury, współorganizatorem Festiwalu Piosenki Prawdziwej (1981) oraz koncertów w Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, które mieściło się w tamtym czasie w poklasztornym budynku ojców Trynitarzy przy kościele pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej przy ul. Solec 61 w Warszawie. Muzeum miało skromne warunki lokalowe – niewielkie sale, w których odbywały się występy i koncerty, zwykle były pełne, często brakowało miejsc. Widzów przyciągały na Solec wspaniała atmosfera, wolność artystycznej ekspresji oraz wysoki poziom artystyczny: „Rozmaitych premier, wieczorów poezji, pieśni i muzyki było ponad pięćdziesiąt, a wszystkich ich wystawień w latach 1983–1989 około siedmiuset. Pierwszy koncert, połączony z wystawą Jacka Malczewskiego, to «Bogurodzica, Ojców moich śpiew» – w wykonaniu Piotra Szczepanika. Miał ogromne powodzenie, szedł co tydzień, dwa razy w sobotę i raz w niedzielę”[3].

Po 1990 był szefem Zespołu Współpracy ze Środowiskami Twórczymi w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy, a w 2005 został członkiem honorowego komitetu poparcia Lecha Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich[4]. W wyborach parlamentarnych w 2007 poparł Prawo i Sprawiedliwość, a także zasiadł w komitecie honorowego poparcia PiS-u[4]. W 2010 poparł Jarosława Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich[5].

Koncertował w kraju i za granicą, m.in. w Australii, Nowej Zelandii, Kanadzie oraz w wielu krajach Europy[1].

Zmarł 20 sierpnia 2020[6]. Po uroczystej mszy świętej, która miała miejsce 31 sierpnia 2020 w archikatedrze lubelskiej został pochowany na cmentarzu Stare Powązki[7], u boku swojej żony Krystyny Wąsowskiej-Szczepanik (1943–1971), zmarłej w wieku 28 lat na białaczkę.

Odznaczenia

edytuj

Dyskografia

edytuj
  • 1964: Ricercar 64, śpiewa Piotr Szczepanik (Czwórka – Veriton, V-296)
  • 1966: Piotr Szczepanik śpiewa (LP – Muza)
  • 1987: Piotr Szczepanik: Największe przeboje (LP – Muza)
  • 1991: Piotr Szczepanik: Największe przeboje (CD – Muza)
  • 1991: Ricercar ’64 & Piotr Szczepanik (CD – Alcom)
  • 1996: Piotr Szczepanik: Wspomnienia (CD – Muza)
  • 1996: Piotr Szczepanik: Kochać... (CD – MTJ)
  • 1998: Piotr Szczepanik: Złote przeboje (CD – Fraza)
  • 1999: Piotr Szczepanik: Żółte kalendarze – Galeria polskiej piosenki (CD – Yesterday)
  • 1999: Piotr Szczepanik: Złote przeboje – Platynowa kolekcja (CD – GM Records)
  • 2000: Piotr Szczepanik: Guziki, Poezja: O. Mandelsztam, K. K. Baczyński, J. Lechoń, Z. Herbert, T. Gajcy, L. Staff, A. Zagajewski (CD)
  • 2001: Piotr Szczepanik śpiewa (CD – Muza/Yesterday)
  • 2002: Piotr Szczepanik: Największe przeboje – Kolekcja gwiazd (CD – Muza)
  • 2004: Piotr Szczepanik: Goniąc kormorany – The best of (CD – MTJ)
  • 2004: Piotr Szczepanik: Kochać – Perły (CD – Muza)
  • 2006: Piotr Szczepanik: Od piosenki do piosenki – Gwiazdozbiór muzyki rozrywkowej (CD)
  • 2006: Piotr Szczepanik: Moje złote przeboje – Platynowa kolekcja (CD – MediaWay)
  • 2008: Piotr Szczepanik: Moje złote przeboje – Muzyczna kolekcja (CD)

Filmografia

edytuj

Źródło: FilmPolski.pl[11]

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Nie żyje Piotr Szczepanik. polsatnews.pl, 20 sierpnia 2020. [dostęp 2020-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-21)].
  2. ↑ "Żółte kalendarze", "Meluzyna" i inne przeboje Andrzeja Korzyńskiego. [w:] polskieradio.pl [on-line]. 2022-04-19. [dostęp 2022-12-14].
  3. ↑ Hugon Bukowski, Muzeum z podziemną kuchnią, „Biuletyn IPN nr 1-2”, 2011.
  4. ↑ a b Nie żyje Piotr Szczepanik. Jego utwory śpiewała cała Polska. [w:] Wprost [on-line]. 2020-08-20. [dostęp 2020-08-24].
  5. ↑ Dlaczego Jarosław Kaczyński? Apel poparcia. [w:] jaroslawkaczynski.info [on-line]. [dostęp 2020-08-24].
  6. ↑ Nie żyje Piotr Szczepanik. Stworzył jeden z najpiękniejszych polskich przebojów. onet.pl, 20 sierpnia 2020. [dostęp 2020-08-20].
  7. ↑ Pogrzeb Piotra Szczepanika. Msza żałobna w archikatedrze lubelskiej.. kurierlubelski.pl. [dostęp 2020-08-31].
  8. ↑ Piotr Szczepanik, Tadeusz Woźniakowski i Jolanta Kubicka-Helsztyńska laureatami medali „Gloria Artis”. mkidn.gov.pl, 2016-11-21. [dostęp 2020-08-21].
  9. ↑ M.P. z 2008 r. nr 94, poz. 808
  10. ↑ M.P. z 2020 r. poz. 1141
  11. ↑ Piotr Szczepanik w bazie filmpolski.pl

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Piotr_Szczepanik&oldid=74260487”