Piotr Bratkowski
Piotr Bratkowski (ur. 11 kwietnia 1955 w Warszawie, zm. 28 września 2021[1] tamże) – polski poeta, krytyk literacki i publicysta.
| Data i miejsce urodzenia |
11 kwietnia 1955 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 września 2021 |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz, poeta, redaktor, publicysta |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
radny Żoliborza (1990–1993) |
| Pracodawca | |
| Partia | |
| Rodzice |
Jan Bratkowski, Anna z d. Karczewska |
Życiorys
edytujUkończył V Liceum Ogólnokształcące im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Warszawie oraz filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim (1977). Studiował także filozofię. Debiutował na łamach prasy literackiej w 1974. W latach 80. był felietonistą miesięcznika „Literatura”. Publikował w czasopismach drugiego obiegu. Posługiwał się pseudonimami Agnieszka Lwowska; Jan Marcinkowski; Marek Mokotowski, Tadeusz Gaz[2].
Od 1990 pracował jako dziennikarz, od 1992 w dzienniku „Gazeta Wyborcza”, później w dzienniku „Rzeczpospolita”. Od 2002 był członkiem redakcji tygodnika „Newsweek Polska”, gdzie pełnił m.in. funkcje kierownika działu społecznego i działu kulturalnego[2][3].
Członek Związku Literatów Polskich (przewodniczący Koła Młodych w 1980) oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 1989)[2].
W latach 1990–1993 z ramienia Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” był radnym Żoliborza. W latach 1990–1991 był członkiem Rady Krajowej Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna (ROAD), a po rozpadzie ROAD członkiem zarządu i rzecznikiem Ruchu Demokratyczno-Społecznego (1991–1992)[2].
Życie prywatne
edytujSyn Jana Bratkowskiego oraz Anny z domu Karczewskiej. Dwukrotnie żonaty: z Ireną Groblewską, menedżerką kultury ma syna Marka (ur. 1982). W 1989 ożenił się z dziennikarką Martą z domu Łataś matką drugiego syna Marcina (ur. 1991). Mieszkał w Warszawie[2].
Twórczość
edytuj- Uniwersytet, 1981 (poezja)
- Strefa skażeń, 1983 (poezja)[4]
- W stanie wolnym, 1983 (powieść)[5]
- Nauka strzelania, 1990 (poezja)
- Wiersze stare i nowe, 2003 (poezja)[6]
- Prywatna taśmoteka czyli Słodkie lata 80, 2003 (felietony)[7]
- Dziwny, dziwny, dziwny (wywiad rzeka z Tomaszem Lipińskim)
Nagrody, wyróżnienia
edytuj- Nagroda Artystyczna Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego (1989)[2]
- PIK-owy Laur – nagroda za najlepsze prasowe publikacje na temat książek (2010)[2]
Przypisy
edytuj- ↑ Łukasz Kamiński, Nie żyje Piotr Bratkowski. Poeta, krytyk literacki, publicysta, miał 66 lat [online], wyborcza.pl, 28 września 2021 [dostęp 2021-09-28].
- ↑ a b c d e f g Barbara Marzęcka, Piotr BRATKOWSKI – Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku [online], ppibl.ibl.waw.pl [dostęp 2020-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-28].
- ↑ Piotr Bratkowski. Szef działu Kultura [online], newsweek.pl [dostęp 2020-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-28].
- ↑ Piotr Bratkowski, Strefa skażeń, wyd. 1, Warszawa: Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, 1983, ISBN 83-203-2052-6, OCLC 11437263 [dostęp 2022-05-22].
- ↑ Piotr Bratkowski, W stanie wolnym, wyd. 1, Kraków: Wydawn. Literackie, 1983, ISBN 83-08-01013-X, OCLC 11047113 [dostęp 2022-05-22].
- ↑ Piotr Bratkowski, Wiersze stare i nowe, Warszawa: Oficyna 21, 2003, ISBN 83-917228-4-8, OCLC 69512824 [dostęp 2022-05-22].
- ↑ Piotr Bratkowski, Prywatna taśmoteka, czyli, Słodkie lata 80., Warszawa: Lampa i Iskra Boża, 2003, ISBN 83-86735-30-9, OCLC 53825653 [dostęp 2022-05-22].