Piotr Bogdan Filipowicz
Bogdan Piotr Filipowicz (ur. 9 lipca 1933 w Koluszkach, zm. 5 marca 1998 w Bolesławiu[1]) – biskup starokatolicki, zwierzchnik Kościoła Staro-katolickiego w PRL w latach 1965–1993.
Biskup | |||
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
9 lipca 1933 | ||
Data i miejsce śmierci |
5 marca 1998 | ||
Biskup - sufragan Polskiego Kościoła Starokatolickiego | |||
Okres sprawowania |
1959–1964 | ||
Zwierzchnik Kościoła Staro-katolickiego w PRL | |||
Okres sprawowania |
1964-1993 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
1957 | ||
Sakra biskupia |
1958 |
Data konsekracji | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||
Miejsce |
Katedra Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Łodzi (I) | ||||||
Konsekrator |
bp Adam Jurgielewicz (I) | ||||||
|
Życiorys
edytujPiotr Filipowicz początkowo był kapłanem Kościoła Polskokatolickiego, w roku 1957 będąc wikariuszem parafii polskokatolickiej we Wrocławiu zgodził się przyjąć sakrę biskupią z rąk bpa Adama Jurgielewicza, chociaż nie został wybrany przez Synod Ogólnopolski, a jedynie miał być zatwierdzony przez to kolegium na najbliższym posiedzeniu, stąd niekiedy podaje się w wątpliwość ważność jego sakry biskupiej[2]. W roku 1963 został wyświęcony sub conditione na biskupa przez Ignacego Jana Wysoczańskiego, czego świadkiem był m.in. ks. Henryk Zdoliński, który pozostawił po sobie własnoręczne oświadczenie w tej sprawie[3]. W archiwach Kościoła Polskokatolickiego abp Piotr Filipowicz figuruje jako proboszcz parafii polskokatolickiej św. Józefa w Tarnogórze w latach 1959-1964. Mogło to oznaczać, że w tym okresie odłączył się od macierzystego Kościoła i pozostawał pod jurysdykcją Kościoła Polskokatolickiego[4].
W 1965 roku wraz z 12 duchownymi (w tym z jednym biskupem, dziewięcioma księżmi oraz 2 braćmi zakonnymi) został usunięty dekretem L.dz. 159/65 ze struktur Polskiego Kościoła Starokatolickiego, jednakże dzięki negatywnej decyzji Urzędu ds. Wyznań co do uznania nowej władzy zwierzchniej Kościoła Starokatolickiego kontynuował działalność jako zwierzchnik Kościoła, którego nigdy nie uznały władze państwowe[5][6].
Podczas swoich rządów w Kościele Staro-katolickim w PRL powołał do życia trzy diecezje: Pomorską, Śląsko-Dąbrowską i Warszawską. W 1967 nawiązał kontakt z bp. Helmutem Norbertem Paulusem Maasem z Kościoła Zakonu Mariawitów w Niemczech. Konsekrator m.in. biskupów Banacha i Kordzika.
Postępująca od końca lat 80. choroba skutecznie uniemożliwiała Bogdanowi Filipowiczowi zarządzanie Kościołem, mimo tego nie chciał on zrzec się urzędu Zwierzchnika Kościoła. W związku z tym obradujący w lipcu 1993 roku Synod Diecezji Pomorskiej Kościoła Staro-katolickiego w PRL zadecydował o swojej autokefalii i przeszedł pod zarząd ks. Wojciecha Kolma. Z czasem pozostałe parafie również uznały nowego zwierzchnika, zaś Bogdan Filipowicz przeszedł na emeryturę i osiedlił się w Bolesławiu, w powiecie olkuskim. Zmarł w 5 marca 1998 roku i został tam pochowany na miejscowym cmentarzu katolickim.
Przypisy
edytuj- ↑ Urząd Stanu Cywilnego w Bolesławiu , Akt zgonu nr 11/98, 1998 .
- ↑ W. Słomski, Polscy starokatolicy, Warszawa 1997, s.53.
- ↑ Henryk Zdoliński , Oświadczenie w sprawie konsekracji abp Filipowicza, 11 kwietnia 1998 .
- ↑ K. Białecki, Kościół Narodowy w Polsce w latach 1944-1965, Poznań 2003, s.274.
- ↑ PWRN APO , syg. 444/123 - Pismo L.dz. 159/65, 12 lipca 1965 .
- ↑ Bp Jacek Jezierski: Biskup - prezbiter - diakon: perspektywa polskokatolicka i rzymskokatolicka. Olsztyn: Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, 2008. ISBN 978-83-88348-76-1.