Pierre-Laurent Aimard
Pierre-Laurent Aimard (ur. 9 września 1957 w Lyonie)[1] – francuski pianista i pedagog.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 września 1957 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Wydawnictwo | |
| Strona internetowa | |
Życiorys
edytujStudiował w Konserwatorium Paryskim pod kierunkiem Yvonne Loriod i Marii Curcio. W 1973 roku zdobył pierwszą nagrodę na międzynarodowym konkursie Oliviera Messiaena[1].
W roku 1977 na zaproszenie Pierre’a Bouleza został solistą Ensemble InterContemporain[1], wykonując jego Sonaty oraz Klavierstücke Karlheinza Stockhausena. W Stanach Zjednoczonych zadebiutował w wieku 20 lat, razem z Chicagowską Orkiestrą Symfoniczną wykonując partię fortepianową Turangalîla-Symphonie Oliviera Messiaena.
Jest związany głównie z muzyką współczesną. Był solistą premierowych wykonań takich dzieł, jak Répons Pierre’a Bouleza, Klavierstück XIV Karlheinza Stockhausena czy XI i XIII Etiudy fortepianowej Györgya Ligetiego. Do jego najwybitniejszych nagrań należy zapis pierwszych dwóch tomów etiud fortepianowych Ligetiego[1]. Wykonywał także dzieła takich kompozytorów współczesnych, jak George Benjamin i Marco Stroppa. W maju 2012 był solistą premierowego wykonania koncertu fortepianowego Le Désenchanement du Monde Tristana Murail’a.
Występował jako solista i kameralista na festiwalach w Salzburgu, Berlinie, Kolonii (Triennale), Lucernie, Tanglewood i Paryżu (Festival d'Automne). W roku 2007 był dyrektorem muzycznym Ojai Music Festival. Od roku 2009 jest dyrektorem artystycznym the Aldeburgh Festival w Anglii, założonego w roku 1948 przez Benjamina Brittena.
Dokonał licznych nagrań muzyki klasycznej i współczesnej – na zaproszenie Nikolausa Harnoncourta, kompletu pięciu koncertów fortepianowych Beethovena z Chamber Orchestra of Europe, Turangalîla-Symphonie Oliviera Messiaena z Berliner Philharmoniker, koncertów fortepianowych Maurice’a Ravela z Cleveland Orchestra czy Die Kunst der Fuge Bacha. Nagrywał dla wydawnictw fonograficznych Sony Classical oraz Teldec, w sierpniu 2007 podpisał kontrakt z Deutsche Grammophon.
Profesor fortepianu i kameralistyki Konserwatorium Paryskiego oraz Hochschule für Musik w Kolonii[1]. Jest profesorem wizytującym i honorowym członkiem Królewskiej Akademii Muzycznej.
Pojawił się w filmach dokumentalnych poświęconych pianistyce – Note by Note: The Making of Steinway L1037 (2007) oraz Pianomania (2009).
W roku 2017 uhonorowany nagrodą Ernst von Siemens Musikpreis, zwaną „nieoficjalną Nagrodą Nobla” w świecie muzyki klasycznej. W 2022 roku został laureatem Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning[2].
Jest zięciem rosyjskiego dyrygenta Witalija Katajewa i mężem francuskiej pianistki pochodzenia rosyjskiego Iriny Katajewej-Aimard.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Richard Wigmore, Aimard, Pierre-Laurent, Oxford Music Online. Grove Music Online, 28 lutego 2002, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.53976, via Oxford University Press [dostęp 2021-02-07] (ang.).
- ↑ Pierre-Laurent Aimard receives the Léonie Sonning Music Prize 2022 [online], pizzicato.lu, 26 stycznia 2022 [dostęp 2022-04-23] (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Pierre-Laurent Aimard w bazie AllMusic (ang.)
- Dyskografia Pierre’a-Laurenta Aimarda w bazie MusicBrainz (ang.)
- Pierre-Laurent Aimard w bazie Discogs.com (ang.)
- Pierre-Laurent Aimard w bazie IMDb (ang.)
- Strona artysty
- Die Zeit
- Royal Academy of Music page on Pierre-Laurent Aimard