Parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Lublinie

Parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Lublinie – mariawicka parafia diecezji lubelsko-podlaskiej, Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w RP. Obecnie parafia liczy ok. 100 wyznawców.

Parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy

Kościół parafialny
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Siedziba	Lublin
Adres	ul. Niccolo Paganiniego 1 20-850 Lublin
Data powołania	17 października 1906
Wyznanie	starokatolickie
Kościół	Starokatolicki Mariawitów
Diecezja	lubelsko-podlaska
Kościół	Matki Boskiej Nieustającej Pomocy
Proboszcz	kapł. Przemysław Maria Sławomir Rosiak
Wezwanie	Matki Boskiej Nieustającej Pomocy
Wspomnienie liturgiczne	niedziela przed 24 czerwca
Położenie na mapie Lublina Parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy
Położenie na mapie Polski Parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy
Położenie na mapie województwa lubelskiego Parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy
51°15′16″N 22°32′57″E

Siedziba parafii oraz kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy znajduje się na lubelskim Czechowie. Od 1906 parafia posiada cmentarz grzebalny na Bazylianówce, a także opiekuje się cmentarzem w Chmielu. Obecnie funkcję proboszcza sprawuje kapłan Przemysław Maria Sławomir Rosiak.

Historia parafii

Lubelska parafia mariawicka sięga początkami r. 1898, kiedy to działalność w Lublinie rozpoczęli kapłani mariawici, którym przewodził ks. Ludwik Miłkowski z parafii rzymskokatolickiej św. Mikołaja na Czwartku. Po ekskomunice papieskiej i pozbawieniu ks. Miłkowskiego prawa do wykonywania obowiązków kapłańskich, lubelscy mariawici liczący ok. 400 osób, spotykali się przez kilka miesięcy w domach prywatnych, dopóki, po akceptacji władz rosyjskich nie wzniesiono zachowanego do dzisiaj kościoła. W Lublinie od samego początku zamieszkiwała liczna grupa sióstr mariawickich, które zajmowały się głównie wychowaniem biednych dzieci, w tym sierot i opieką tzw. kobietami upadłymi, stwarzając im warunki zmiany sposobu życia. Pracowały tam do końca 1906.

Formalnie parafia mariawicka rozpoczęła działalność 17 października 1906. W okresie do I wojny światowej mariawityzm w Lublinie rozwijał się bardzo żywotnie, ale potem na terenach zaboru rosyjskiego, zajętych przez armię austriacką Kościołowi mariawickiemu zakazano działania. Na Lubelszczyźnie, na rozkaz Naczelnej Komendy Austriackiej z 7 marca 1916 zamknięto nie tylko mariawickie kościoły i kaplice, ale także 4 szkoły elementarne, 5 ochronek dla dzieci, 1 przytułek i 2 kursy dla analfabetów. Pod wspomnianym rozkazem podpisał się Polak w służbie austriackiej, wnuk Aleksandra Fredry, gen. Stanisław Szeptycki. Istnieją przesłanki, by przyjąć, że antymariawickie posunięcia władz okupacyjnych były uzgodnione z lubelską kurią rzymskokatolicką.

W okresie XX-lecia międzywojennego na skutek prześladowań mariawityzmu i niekorzystnej polityki władz miejskich parafia podupadała. Po II wojnie światowej stan parafii ustabilizował się. W latach 70. XX wieku władze miejskie rozpoczęły budowę wielkiego osiedla-blokowiska, pozwoliło to pozyskać wspólnocie nowych wiernych, którzy chętnie korzystali z pomocy materialnej jaką parafia otrzymywała z zachodu. W latach 80. XX wieku w kościele parafialnym wybuchł pożar, w wyniku którego ogień strawił pamiątki, a przede wszystkim dokumentację ukazującą motywy i przebieg powstania tej wspólnoty. Od 1987 w sąsiedztwie parafii mariawickiej rozwija się parafia rzymskokatolicka pw. Dobrego Pasterza. W latach 90. budynki gospodarcze wokół parafii przekształcono w garaże dla samochodów mieszkańców osiedla, dobudowując kolejne prowizoryczne pomieszczenia. W ostatnim czasie wejście na teren kościoła po schodach od ul. Północnej zostało zamknięte, nieczynny jest również położony na skarpie ogród parafialny.

Proboszczowie parafii

• 1906–1909 – kapł. Wacław Maria Szczepan Żebrowski
• 1909–1921 – kapł. Stanisław Maria Fidelis Szokalski
• 1921–1933 – kapł. Józef Maria Leon Miłkowski
• 1933–1935 – bp Stanisław Maria Andrzej Jałosiński
• 1935–1939 – kapł. Zenon Maria Jakub Łuszczewski
• 1939–1944 – kapł. Bogdan Tymczyszyn
• 1944–1976 – kapł. Andrzej Maria Romuald Gawrysiak
• 1976–1979 – kapł. Ireneusz Maria Stefan Adamiec
• 1979–1986 – kapł. Zdzisław Maria Bogumił Grzelak
• od 1986 – kapł. Przemysław Maria Sławomir Rosiak

Kościół parafialny

Skromna architektura kościoła łączy w sobie nawiązania do form neogotyckich i neorenesansowych. W skromnym wyposażeniu wnętrza znajduje się m.in. ołtarz i konfesja wykonane przez parafian w czasie budowy kościoła. Kościół jest wpisany do zabytków województwa lubelskiego. Zgodnie z legendą mariawicki kościół parafialny został wybudowany w 1904 na miejscu XVII-wiecznego pałacu Tarłów, który został rozebrany pod koniec XIX wieku. Budowla sakralna położona jest na wysokim wzgórzu rozpościerającym się nad aleją „Solidarności”. W dwukondygnacyjnym budynku kościoła zawarto szeroki program użytkowy. Na górnej kondygnacji znalazł się kościół, zaś w dolnej umieszczono pomieszczenia przeznaczone na szkołę, ochronkę, szwalnię, kuchnię i mieszkania dla kapłana oraz nauczycieli. Kościół rozbudowano od strony północnej w 1924. Szkoła i ochronka istniały przy kościele do 1947. W latach 80. XX wieku w kościele wybuchł pożar, który strawił wyposażenie świątyni, nie udało się do dzisiaj odtworzyć oryginalnego wyposażenia budynku sprzed stu lat.

Nabożeństwa

• Nabożeństwa niedzielne o godz. 10:00;
• Adoracja miesięczna – 7. dnia każdego miesiąca o godz. 18:00.

Zobacz też

• Kościół Starokatolicki Mariawitów
• Parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Stoczku

Bibliografia

• Artur Jemielita, Recepcja mariawityzmu na ziemi lubelskiej – ruch odnowy katolickiej, czy sekta religijna? (Referat wygłoszony na XXI Ogólnopolskim Zjeździe Historyków Studentów Lublin), Lublin 2013.
• Kościół mariawitów pw. MB Nieustającej Pomocy, lublin.pl (dostęp w dn. 21.06.2014)
• Stanisław Rybak, Mariawityzm: Dzieje i współczesność, Warszawa 2011, s. 188-189.