Paifang

Paifang (chiń. 牌坊; pinyin páifāng) lub pailou (chiń. upr. 牌楼; chiń. trad. 牌樓; pinyin páilóu) – tradycyjny element chińskiej architektury w formie wolno stojącej bramy. Pierwotnie pailou miały charakter praktyczny, lecz w czasach dynastii Song stały się elementem wyłącznie dekoracyjnym, pełniąc rolę memorialnych pomników upamiętniających wydarzenie lub osobę. Stawiano je na głównych ulicach miast bądź alejach wiodących do cmentarzy. Budowano je z drewna, kamienia lub cegły, często bogato ozdabiając z zewnątrz kolorową glazurą^[1]. Nieposiadające praktycznego zastosowania i wznoszone w poprzek drogi pailou często tamowały ruch i po upadku cesarstwa wiele z nich zburzono^[1].

Paifang drewniane są zwykle malowane na czerwono. Belkowania przyozdobione są między innymi kaligrafią. Dach wieńczący konstrukcję pokryty jest kolorowymi dachówkami i zdobiony tradycyjnymi chińskimi smokami. Drewniane paifang mają kamienne piedestały. Tradycyjnie paifang posiadają trzy lub pięć przejść^[1].

Paifang kamienne lub ceglane mogą być malowane na czerwono i zdobione podobnie jak drewniane. Bywają też malowane na biało. Biel związana jest w kulturze Dalekiego Wschodu ze śmiercią i zwykle białe paifang stoją przy wejściach do miejsc kultu lub na cmentarze. Nie mają wówczas kolorowych zdobień ale filary pokrywane są pracowicie wykonanymi rzeźbieniami.

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Wiesław Olszewski: Chiny. Zarys kultury. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003, s. 305. ISBN 83-232-1272-4.

Bibliografia

Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005. ISBN 83-05-13407-5.

[Olszewski-1] Wiesław Olszewski: Chiny. Zarys kultury. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003, s. 305. ISBN 83-232-1272-4.

[1]