Pańszczyckie Czuby
Pańszczyckie Czuby (słow. Panščické Czuby[1]) – dwa garby w północnej grani Skrajnego Granatu, odchodzącej w kierunku Żółtej Turni. Grań ta oddziela od siebie Dolinę Gąsienicową i Pańszczycę. Od zwornikowego wierzchołka Skrajnego Granatu (2225 m) oddziela je Pańszczycka Przełączka Wyżnia (ok. 2145 m), a od Wierchu pod Fajki (2135 m) Pańszczycka Przełęcz (2115 m)[2].
 Od lewej: Żółta Przełęcz, dwuwierzchołkowy Wierch pod Fajki, Pańszczycka Przełęcz, Skrajna Pańszczycka Czuba, Zadnia Pańszczycka Czuba, Skrajny Granat | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2174 i 2155 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
sierpień 1903 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′42″N 20°02′01″E/49,228333 20,033611
| |
Południowy wierzchołek Pańszczyckich Czub nosi nazwę Zadnia Pańszczycka Czuba (ok. 2150 m), a wierzchołek północny – Skrajna Pańszczycka Czuba (ok. 2140 m). Czuby rozdziela siodełko – Pańszczycka Przełączka Pośrednia (ok. 2130 m)[2].
Pierwsze znane przejście turystyczne – granią z Pańszczyckiej Przełęczy, przez wierzchołki Pańszczyckich Czub – Walenty Gadowski, Franciszek Zbyszycki w sierpniu 1903 r.[3]
Przez W.H. Paryskiego Pańszczyckie Czuby były traktowane jako część Skrajnego Granatu[3], z dalsza bowiem zlewają się z jego masywem. W nowszym ujęciu Władysława Cywińskiego Granaty kończą się na Pańszczyckiej Przełączce Wyżniej, Pańszczyckie Czuby nie należą więc już do Granatów[2].
Przez Pańszczyckie Czuby nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny, są one natomiast dopuszczone do uprawiania wspinaczki skalnej[2].
-
Pańszczyckie Czuby. Widok z Wierchu pod Fajki -
Wierch pod Fajki, Pańszczyckie Czuby i fragment Orlej Perci
Przypisy
edytuj- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7.
- ↑ a b Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Zawrat – Żółta Turnia, t. 2, Warszawa: Sport i Turystyka, 1951.