PW-4 Pelikan

polski motoszybowiec

PW-4 Pelikan – polski motoszybowiec zaprojektowany na Politechnice Warszawskiej.

PW-4 Pelikan
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Politechnika Warszawska

Typ

motoszybowiec

Konstrukcja

kompozytowa

Załoga

2

Historia
Data oblotu

23 grudnia 1990[1]

Liczba egz.

2

Liczba wypadków
 • w tym katastrof

1
1

Dane techniczne
Napęd

Limbach L2000 EC1

Moc

59,6 kW (80 KM)

Wymiary
Rozpiętość

16,20 m

Wydłużenie

14

Długość

8,00 m

Wysokość

2,4 m

Powierzchnia nośna

18,8 m²

Profil skrzydła

CAGI R-III

Masa
Własna

525 kg

Startowa

720 kg

Osiągi
Prędkość minimalna

65 km/h

Prędkość ekonomiczna

82 km/h

Prędkość dopuszczalna

180 km/h

Prędkość min. opadania

1,25 m/s przy 82 km/h

Zasięg

450 km

Rozbieg

190 m

Dobieg

450 m

Doskonałość maks.

19,4 przy 89 km/h

Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

Historia

edytuj

Zespół Technologii Lotniczych Konstrukcji Kompozytowych na Wydziale MEiL Politechniki Warszawskiej, kierowany przez dr. inż. Romana Świtkiewicza, opracował w 1989 r. projekt motoszybowca PW-4 Pelikan[2]. Głównym celem budowy motoszybowca było zebranie doświadczeń związanych z budową statków powietrznych wyposażonych w jednostki napędowe[3]. Zakładano maksymalne wykorzystanie gotowych elementów z szybowca PW-3 Bakcyl, zachowanie niskiej masy własnej oraz prostej i taniej konstrukcji.

Z konstrukcji Bakcyla przeniesiono układ zastrzałowego górnopłata, kabinę z miejscami w układzie tandem oraz skrzydło o profilu CAGI R-III. Do napędu pierwotnie przewidywano silnik PZL F-2A Frankin, ostatecznie zdecydowano się na użycie silnika Limbach 2000 EC1.

Powstały dwa egzemplarze: S-01 do badań statycznych oraz S-02 do badań w locie. Prototyp, o znakach rejestracyjnych SP-P050, został oblatany w dn. 23.12.1990 r. na lotnisku Babice przez Januarego Romana. Badania zakończono w lipcu 1995 r., kiedy to motoszybowiec otrzymał orzeczenie Inspektoratu Kontroli Cywilnych Statków Powietrznych[3].

Na podstawie wyników prób uznano, że motoszybowiec nie odpowiada wymogom ówczesnego rynku lotniczego i zaniechano dalszych prac rozwojowych nad tą konstrukcją. Ponadto zespół konstrukcyjny był już zaangażowany w prace nad szybowcem klasy światowej PW-5 Smyk.

Jedyny egzemplarz latający, ze znakami SP-8050, był użytkowany do 2 listopada 2012 r., kiedy to uległ katastrofie[4]. W latach 2014–2015 pracownicy i absolwenci Wydziału MEiL Politechniki Warszawskiej odbudowali go do stanu ekspozycyjnego i przekazali do Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie[5].

Konstrukcja

edytuj

Dwumiejscowy zastrzałowy górnopłat o konstrukcji kompozytowej z silnikiem pchającym[6][2].

Skrzydło jednodźwigarowe, o obrysie prostokątnym z trapezowymi końcówkami, za dźwigarem pokryte tkaniną. Lotki typu Friese z napędem popychaczowym. Hamulce aerodynamiczne płytowe umieszczone na górnej powierzchni skrzydła.

Kadłub o konstrukcji skorupowej z kompozytu szklano-epoksydowego, kabina przechodzi w belkę ogonową o przekroju kołowym. Kabina zakryta z miejscami w układzie tandem, tablica przyrządów tylko w pierwszej kabinie. Osłona kabiny jednoczęściowa, otwierana na bok.

Usterzenie w układzie klasycznym, kompozytowe, ster kierunku pokryty tkaniną. Usterzenie o profilu Wortman FX-71-L-150/30. Sterowanie sterem wysokości popychaczowe, steru kierunku linkowe.

Podwozie stałe trójkołowe z kołem przednim. Koło przednie sterowane, amortyzowane.

Napęd: silnik Limbach L2000 EC1 o mocy 59,6 kW (80 KM), dwułopatowe śmigło pchające Hamilton o średnicy 1,55 m.

Przypisy

edytuj
  1. PW-4 Pelikan. [dostęp 2018-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-31)]. (pol.).
  2. a b PW-4 "Pelikan", 1990. [dostęp 2018-08-22]. (pol.).
  3. a b Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 241
  4. Wypadek motoszybowca PW4 Pelikan - komunikat PKBWL. [dostęp 2018-08-22]. (pol.).
  5. PW-4 Pelikan. [dostęp 2018-08-22]. (pol.).
  6. Szybowiec PW-4 PELIKAN. [dostęp 2018-08-22]. (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj