Otto Ulitz

Otto Ulitz (ur. 27 września 1885 w Kempten (Allgäu) w Bawarii, zm. 22 października 1972 w Borgholzhausen w RFN) − niemiecki działacz mniejszości narodowej w II Rzeczypospolitej, poseł na Sejm Śląski I i III kadencji w II RP. Po wojnie aktywista ziomkostw niemieckich w Niemczech.

Otto Ulitz

Data i miejsce urodzenia	27 września 1885 Kempten (Allgäu)
Data i miejsce śmierci	22 października 1972 Borgholzhausen
Poseł I kadencji Sejmu Śląskiego (II RP)
Okres	od 1922 do 1929
Przynależność polityczna	Deutsche Partei
Poseł III kadencji Sejmu Śląskiego (II RP)
Okres	od 1930 do 1935
Przynależność polityczna	Deutsche Partei
Odznaczenia

Grupa volksdeutschów z Polski po otrzymaniu z rąk Adolfa Hitlera honorowych odznak. Od lewej: Ludwig Wolff z Łodzi, Otto Ulitz z Katowic, gauleiter Josef Wagner z Wrocławia, burmistrz Rudolf Wiesner z Bielska-Białej, obergruppenfuhrer Werner Lorenz, senator Erwin Hasbach z Ciechocinka, baron Gero von Gersdorff z Wielkopolski, Weiss z Jarocina.

Życiorys

Był synem Dolnoślązaka (Wrocławianina) i Bawarki.

W latach 1902–1920 pracował w pruskiej policji, a w latach 1918−1920 był członkiem Komitetu Plebiscytowego na Górnym Śląsku.

Sprawował mandat posła na Sejm Śląski I i III kadencji (1922−1929 i 1930-1935) z ramienia Deutsche Partei. W okresie międzywojennym (1922–1939) był prezesem Volksbundu na Górnym Śląsku.

Od 1921 organizator, do 1936 sekretarz generalny, a następnie prezes Niemieckiego Związku Ludowego. Prowadził aktywną działalność antypolską (dwukrotnie oskarżony, procesy 1929, 1930) oraz szpiegowską (przekazywał informacje za pomocą placówek konsulatu niemieckiego w Katowicach). W 1932 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego za „umacnianie niemczyzny na Górnym Śląsku”.

Po 1933 związany z nazizmem. Po zajęciu ziem polskich przez III Rzeszę, od 1 listopada 1939 szef wydziału spraw szkolnych i wyznaniowych w rejencji katowickiej, przeprowadził germanizację szkolnictwa.

Współpracował z gestapo w Katowicach, m.in. opracował listę 4,5 tys. polskich działaczy niepodległościowych na Górnym Śląsku przeznaczonych do aresztowań oraz wykaz polskich duchownych i nauczycieli. Od lutego 1941 radca ministerialny w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych III Rzeszy. (zob. też. Sonderfahndungsbuch Polen)

Po wojnie

W 1946 aresztowany przez władze radzieckie i skazany na 10 lat więzienia. Zwolniony w 1952, wyjechał do Niemiec. 1959-1961 przewodniczący Komisji Ogólnoniemieckiej Związku Wypędzonych. Odznaczony Żelaznym Krzyżem I i II klasy oraz Złotą Odznaką NSDAP. W latach 1960–1964 prezes Ziomkostwa Górnoślązaków w RFN.

Bratem Ottona był Arnold Ulitz, pisarz i poeta niemiecki.

Bibliografia

• Bogdan Snoch: Górnośląski Leksykon Biograficzny. Suplement do wydania drugiego. Katowice: Muzeum Śląskie, 2006, s. 117. ISBN 83-60353-11-5.
• Henryk Rechowicz, Sejm Śląski, Katowice 1971
• (red. Jacek Majchrowski), Kto był kim w II Rzeczypospolitej, Warszawa 1994