Osbald z Nortumbrii
Osbald z Nortumbrii, Osbaldus – władca anglosaskiego królestwa Nortumbrii przez 27 dni w roku 796.
| król Nortumbrii | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
Bibliografia
edytujInformacje na temat Osbalda pochodzą głównie z kroniki Symeona z Durham oraz z zachowanych listów mnicha Alkuina.
Pochodzenie
edytujNieznane jest pochodzenie Osbalda. Symeon nazywa go patrycjuszem, co wskazuje na jego szlacheckie pochodzenie. Z kolei Alkuin w swoich listach sugeruje, że jego przodkami byli dawni królowie Nortumbrii[1]. Pewnym jest natomiast, że odgrywał znaczącą rolę w państwie za panowania Etelreda, kiedy bowiem Alkuin napominał króla, wymienił również imiona jego współpracowników: Osbalda i Osberta.
Życiorys
edytujPierwsza wzmianka o Osbaldzie na kartach historii pojawia się w 780 roku. 9 stycznia tego roku Osbald wraz z ealdormanem Etelhardem spalił żywcem Bearna, sojusznika króla Elfwalda[2][3].
Bliskie stosunki łączyły Osbalda z mnichem Alkuinem. Napisał on do młodego patrycjusza i króla Etelreda w 793 roku dwa listy, w których nawoływał do poprawy, ganiąc ich za przelaną krew, chciwość, przepych i "pogańskie" fryzury. Zachęcał również Osbalda do wstąpienia do zakonu i poświęcenia życia Bogu[3].
18 kwietnia 796 roku zginął Etelred. Jego śmierć była wynikiem spisku, zawiązanego przez szlachciców Wadę i Ealdreda. Kraj pogrążył się w anarchii. Sytuację szybko wykorzystał Osbald, zasiadając na tronie[3][4]; nie ma jednak dowodów, że miał coś wspólnego ze spiskowcami.
Rządy Osbalda trwały zaledwie 27 dni[4]. Po tym okresie został opuszczony przez swych ludzi, zdetronizowany i zmuszony do ucieczki[4]. Schronienie znalazł w klasztorze na wyspie Lindisfarne[4][5]. Otrzymał tam kolejny list od Alkuina, który wezwał go do porzucenia stanu świeckiego i przybrania mniszych szat. Mnich podejrzewał Osbalda o zabójstwo Etelreda i innych możnych oraz wzywał do odpokutowania za grzechy i zaniechania prób odzyskania władzy[3]. Osbald odmówił i udał się do Piktów[6], gdzie przyjął go i otoczył opieką tamtejszy król Konstantin[4].
Najwyraźniej Alkuin nie zaprzestał swych wysiłków, gdyż Osbald w końcu został mnichem i umarł jako opat w 799 roku[3]. Pochowano go w nieoznaczonym grobie w katedrze York Minster[3][7].
Przypisy
edytuj- ↑ Yorke, s.128
- ↑ Symeon, A.D. 780, s.452
- ↑ a b c d e f Catholic Encyclipedia: Osbald. catholic.com. [dostęp 2012-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-22)]. (ang.).
- ↑ a b c d e Symeon, A.D. 796, s.458
- ↑ Yorke, s.133
- ↑ Yorke, s.135
- ↑ Osbald. Foundation for Medieval Genealogy. [dostęp 2012-02-16]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Prosopography of Anglo-Saxon England: Osbald
- Barbara Yorke: Królowie i królestwa Anglii w czasach Anglosasów. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-16169-9.
- Symeon z Durham: The historical works of Simeon of Durham, tr., with preface and notes, by J. Stevenson. Oxford University, 1855.