Okręg poleski
Okręg poleski – tymczasowa jednostka administracyjna drugiej instancji funkcjonująca na przełomie lat 1920–1921 na obszarze ziem objętych umową o preliminaryjnym pokoju i rozejmie (tzw. Kresy Wschodnie), podpisaną w Rydze 12 października 1920. Siedzibą władz okręgu był Pińsk.
| Okręg | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Szczegółowy podział administracyjny | |
| Liczba powiatów |
9 |
| Liczba powiatów miejskich |
0 |
Położenie na mapie Polski
| |
Okręg poleski został utworzony 20 grudnia 1920 przez Rząd RP z części dotychczasowych okręgów administrowanych przez ZCZW (1919-20) i TZTPiE (1920): brzeskiego (południowo-zachodnia część), północnej części wołyńskiego[1] oraz wschodnich skrawków mińskiego[2]. Na czele okręgu stanął naczelnik okręgu, będący przedstawicielem Rządu, odpowiedzialnym wykonawcą zleceń ministrów i zwierzchnikiem władz i urzędów[3].
W skład okręgu poleskiego weszły powiaty:
- z okręgu brzeskiego:
- białowieski (utworzony 12 grudnia 1920)
- brzeski
- drohiczyński (utworzony 12 grudnia 1920)
- kobryński
- kosowski (utworzony 12 grudnia 1920)
- łuniniecki (utworzony 12 grudnia 1920, także z części okręgu mińskiego)
- piński
- prużański
- z okręgu wołyńskiego:
- koszyrski (utworzony 12 grudnia 1920)
19 lutego 1921 okręg poleski przekształcono w województwo poleskie, z wyjątkiem powiatu białowieskiego[4], który przyłączono do utworzonego wcześniej (14 sierpnia 1919[5]) województwa białostockiego[6].
Przypisy
edytuj- ↑ Północna część powiatu kowelskiego, z której utworzono (12 grudnia 1920) powiat koszyrski.
- ↑ Gminy Kruhowicze i Zaostrowiecze z powiatu słuckiego, które włączono do nowo utworzonego (7 listopada 1920) powiatu łuninieckiego w okręgu brzeskim.
- ↑ Dz.U. z 1920 r. nr 115, poz. 760
- ↑ Bez gmin Dmitrowicze, Dworce, Połowce i Wierzchowice, które równocześnie powróciły do powiatu brzeskiego
- ↑ Dz.U. z 1919 r. nr 65, poz. 395
- ↑ Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93