Oborek (Połoczany)
Oborek – dawna wieś i majątek. Obecnie część agromiasteczka Połoczany na Białorusi, w obwodzie mińskimm, w rejonie mołodeckim, w sielsowiecie Połoczany.
 Kościół św. Rocha | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
Położenie na mapie obwodu mińskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
 54°13′27″N 26°44′28″E/54,224167 26,741111
| |
Historia
edytujW czasach zaborów wieś i dobra w gminie Połoczany, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 roku liczyły 30 dusz rewizyjnych, własność Dederków. We wsi znajdował się kościół parafialny wybudowany w 1443 roku. Oborek był siedzibą okręgu wiejskiego i parafii katolickiej[1].
W latach 1921–1945 wieś i majątek leżały w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie wołożyńskim, a od 1927 w powiecie mołodeckim, w gminie Połoczany[2].
W 1931 we wsi w 35 domach zamieszkiwały 164 osoby[3].
Majątek liczył 45 mieszkańców w 3 domach. Umiejscowiony jest tu cmentarz katolicki. Urodził się tu Leonard Chodźko
Wierni należeli do miejscowej parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Hruzdowie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Mołodecznie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Połoczanach[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Oborek, wieś, powiat oszmiański, gm. Połoczany, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 336.
- ↑ Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 3.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1169.
Uwagi
edytuj- ↑ Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).
Linki zewnętrzne
edytuj- Oborek, wieś, powiat oszmiański, gm. Połoczany, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 336.