Nikołaj Głobaczew

Nikołaj Iwanowicz Głobaczew, ros. Николай Иванович Глобачев (ur. 16 marca?/28 marca 1869 w Jekaterynosławiu, zm. 20 kwietnia 1947 w łagrze w Mordowii) – rosyjski wojskowy (generał), działacz emigracyjny.

Nikołaj Głobaczew
Николай Иванович Глобачев
generał generał
Data i miejsce urodzenia

28 marca 1869
Jekaterynosław

Data i miejsce śmierci

20 kwietnia 1947
w łagrze w Mordowii

Przebieg służby
Lata służby

1895–1918

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska,
I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji

Odznaczenia
Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Życiorys

edytuj

W 1887 ukończył korpus kadetów w Połocku, w 1889 pawłowską szkołę wojskową, zaś w 1895 nikołajewską akademię sztabu generalnego, awansując do stopnia sztabskapitana. Służył w lejbgwardii Keksholmskiego Pułku Grenadierów, a następnie w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1898–1899 dowodził kompanią lejbgwardii Rezerwowego Pułku Piechoty. W 1900 r. awansował na podpułkownika. Od 1903 r. dowodził batalionem 49 Brzeskiego Pułku Piechoty. W latach 1904–1905 brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej jako szef sztabu 54 Rezerwowej Brygady Piechoty. Otrzymał stopień pułkownika. Objął dowództwo 6 Jenisejskiego Batalionu Rezerwowego. Od 1905 r. służył w 145 Nowoczerkaskim Pułku Piechoty. W 1910 r. został dowódcą 6 Libawskiego Pułku Piechoty. Brał udział w I wojnie światowej. Pod koniec 1914 r. awansował na generała majora. Od 1915 r. pełnił funkcję szefa sztabu twierdzy Nowo-Gieorgijewsk. Po jej kapitulacji w tym samym roku, dostał się do niewoli niemieckiej. Od 1918 r. organizował wysyłkę ochotników do nowo formowanych wojsk Białych na południu Rosji. W 1920 r. stał na czele przedstawicielstwa dyplomatycznego gen. Piotra N. Wrangla w Polsce. Następnie zamieszkał w Berlinie. W 1921 r. współzałożył dom opieki dla rosyjskich inwalidów wojennych na terenie rosyjskiego cmentarza w Berlinie-Tegel. Od 1928 r. przewodniczył Związkowi Rosyjskich Wojskowych – Kalek. W 1935 r. stanął na czele niemieckiego oddziału Rosyjskiego Związku Ogólnowojskowego (ROWS). W 1936 stanął na czele Cerkiewnego Bractwa Św. Kniazia Włodzimierza. Po zdobyciu Berlina na początku maja 1945 przez Armię Czerwoną, pozostał w mieście. 13 czerwca tego roku został aresztowany przez NKWD. Po procesie skazano go w październiku tego roku na karę 10 lat łagrów. Osadzono go w temnikowskim obozie w Mordowii.

Linki zewnętrzne

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Lew A. Mnuchin, Marie Avril, Российское зарубежье во Франции 1919-2000, 2008