Nikifor Nikiforow

Nikifor Nikiforow
Никифор Никифоров
Pełne imię i nazwisko	Никифор Петров Никифоров
Data urodzenia	12 kwietnia 1858
Data śmierci	12 sierpnia 1935
	Minister wojny
Okres	od 16 marca 1911; do 1 czerwca 1913
Poprzednik	Danaił Nikołaew
Następca	Stilijan Kowaczew
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nikifor Nikiforow
Никифор Никифоров
	generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1858 ; Łowecz
Data i miejsce śmierci	12 sierpnia 1935 ; Sofia
	Przebieg służby
Lata służby	1879–1913
Siły zbrojne	Armia Księstwa Bułgarii
Jednostki	6 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna serbsko-bułgarska,; I wojna bałkańska,; II wojna bałkańska
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nikifor Petrow Nikiforow (bułg. Никифор Петров Никифоров, ur. 30 grudnia 1852 w Łoweczu, zm. 29 sierpnia 1942 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał porucznik, minister wojny Carstwa Bułgarii (1911–1913).

Życiorys

Pochodził z zamożnej rodziny kupieckiej. Ukończył szkołę w rodzinnym mieście, uczył się w szkołach handlowych w Niemczech i w Austrii^[1]. Po powrocie do Łowecza pomagał ojcu w handlu. W 1879 ukończył szkołę wojskową w Sofii. Od 1881 służył w pułku piechoty jako dowódca kompanii. W 1883 został wysłany do Odessy, a rok później ukończył szkołę oficerską i uzyskał awans na stopień kapitana. Brał udział w wojnie serbsko-bułgarskiej 1885 jako dowódca 6 pułku piechoty. Walczył pod Caribrodem i pod Pirotem. Za dzielność na polu bitwy odznaczony Orderem Waleczności IV kl. W 1886 brał udział w tłumieniu buntu oficerów prorosyjskich przeciwko Aleksandrowi I Battenbergowi^[1]. W 1887 mianowany dowódcą 9 pułku piechoty, a następnie 4 brygady piechoty^[1].

Od 1890 pracował jako inspektor piechoty, w 1895 objął dowództwo 4 presławskiej dywizji piechoty. W tym samym roku objął stanowisko dyrektora departamentu administracji w ministerstwie wojny. Awansowany w 1900 na pierwszy stopień generalski i skierowany do służby dyplomatycznej. Pełnił funkcję ministra pełnomocnego Bułgarii w Niemczech^[1]. Po powrocie do Bułgarii w 1911 objął stanowisko ministra wojny w rządzie Iwana Geszowa. W przededniu wojen bałkańskich awansowany na stopień generała porucznika. W sierpniu 1913 przeszedł do rezerwy^[1].

Był żonaty (żona Anisija), miał dwóch synów.

Awanse

podporucznik (Подпоручик) (1879)
porucznik (Поручик) (1882)
kapitan (Kапитан) (1885)
major (Майор) (1887)
podpułkownik (Подполковник) (1891)
pułkownik (Полковник) (1895)
generał major (Генерал-майор) (1900)
generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1912)

Odznaczenia

Order Waleczności 4. st. II klasy
Order Świętego Aleksandra II, III i IV stopnia
Order Zasługi Wojskowej I stopnia
Order Krzyża Takowy (Serbia)
Order Franciszka Józefa (Austro-Węgry)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 323–324.

Bibliografia

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 323–324.
Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.4. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 327.

[Taszew-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 323–324.

[1]